ସପନ

ଅୟୁତ ସପନ

   ଦେଖାଇ ଫଗୁଣ

    ଦେଇଗଲା ଲୁହ ଧାର ।

ଶ୍ରାବଣ ରେ ଭିଜେ

  ମୋ କାନି ପଣତ

   ସଜଳ ସିକ୍ତଏ ଶରୀର ।

 

ଦେହ ସାରା ମୋର

  ବୈଶାଖୀ ର କ୍ଷତ

   ଜଳାଏ ସ୍ମୃତି ରାଶି ।

 

ବସନ୍ତ ମଳୟ

  ଲିଭାଇ ପାରେନା

   ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ମୋର ବାସି ।

ଏଇଯେ ଆକାଶ

  ବିଶାଳ ତା ଛାତି

   ଲାଗେ ଭାରି କଣ୍ଟକିତ ।

 ଜୋଛନା ଆଳରେ

   ଉଆଁସୀ ରାତିଟା

    ହେଇଗଲା ମୋର ମିତ ।

 ମାଟି ସିନା ଭିଜେ

   ଶ୍ରାବଣ ପରଶେ

    ନଦୀ ହୁଏ ପୂର୍ଣ୍ଣଗର୍ଭା ।

 ଦର ପୋଡା ମନେ

   ବସନ୍ତ କି ଛୁଁଏ

    ଉଛୁଳେ ଅଗ୍ନିର ଲାର୍ଭା ।

 ଫଗୁଣ କି କେବେ

  ସହିଛି ନିଦାଘ

   ତାତିଭରା ଖରଶ୍ୱାସ ।

 ପ୍ରତାରଣା ଛଳେ

   ଛଳନା ଵଉଦେ

    ପ୍ରୀତି ଭିଜା ବାରମାସ ।