ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ରାମାୟଣ (ଲଙ୍କା କାଣ୍ଡ)

ଲଙ୍କା କୁ ଯିବାର ମନ୍ତ୍ରଣା କରନ୍ତେ

ବିଚାରିଲେ ରଘୁମଣି ।

ସର୍ବ ବାନରଙ୍କୁ ଡାକିଣ ଶ୍ରୀରାମ

କହିଲେ ଏସନ ବାଣୀ ।

ଶୁଣରେ ବାନରେ ଏହି ସମୁଦ୍ରରେ

ବାନ୍ଧିବା ଯେ ସେତୁବନ୍ଧ ।

ଏକତ୍ର ହୋଇକି ସମସ୍ତେ ମିଳିକି

କାନ୍ଧରେ ମିଶାଇ କାନ୍ଧ ।

ଲାଗିଗଲେ ସୈନ୍ୟ ବୋହିଲେ ପଥର

ହନୁ ଲେଖିଲେ ଶ୍ରୀରାମ ।

ଶ୍ରୀରାମ ଲେଖନ୍ତେ ସର୍ବ ଶିଳା ମାନ

ଭାଷେ ହୋଇ ମୂଳାୟମ ।

ସେତୁବନ୍ଧ ହେଲା ସମାପତ ଯେଣୁ

ସ୍ଥାପିଲେ ରାମେଶ୍ୱରଙ୍କୁ ।

ବନ୍ଧ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଯେ ନୋହିଲେ କେମନ୍ତେ

ଯିବେ ସେ ଲଙ୍କା ଗଡକୁ ।

ଏଣୁ ଶ୍ରୀରାମ ମନେ ବିଚାର କରି

ବ୍ରହ୍ମା ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ସ୍ମରିଲେ ।

ନାରଦ ମୁନି ଯେ କ୍ଷଣକ ମଧ୍ୟରେ 

ତହିଁ ଉପସ୍ଥିତ ହେଲେ ।

ନାରଦଙ୍କୁ ଦେଖି ପଚାରନ୍ତି ରାମ

ବନ୍ଧ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଉତ୍ସବେ ।

କାହାକୁ ଡାକିବା କିଏ ଅଛି କୁହ

ଉତ୍ତମ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଭବେ ।

ଭିକ୍ଷା ବୃତ୍ତି ଆଉ ଦାନ ଗ୍ରହଣ ଯେ

କରିନଥିବ ଜୀବନେ ।

ଉତ୍ତମ ବ୍ରାହ୍ମଣ କିଏ ଅଛି କୁହ

ଡାକିବା ଯେ ଏହି ସ୍ଥାନେ ।

ଗୁରୁ ବଶିଷ୍ଠ ଯେ ଉତ୍ତମ ବ୍ରାହ୍ମଣ

ଆମ୍ଭ କୁଳ ପୁରୋହିତ ।

ରାଜ୍ୟ ଛାଡି ମୁହିଁ ବନବାସୀ ଯେବେ

ଡାକିବା ନୁହେଁ ଉଚ୍ଚିତ ।

ସ୍ୱର୍ଗ ପୁରୋହିତ ଛନ୍ତି ବୃହସ୍ପତି

ଦ୍ୱିତୀୟ ଉତ୍ତମ ଦ୍ଵିଜ ।

ରାବଣ ଭୟରେ ଆସିବେନି ଏଠି

କରିବାକୁ ମୋର କାର୍ଯ୍ୟ ।

ନାରଦ କହନ୍ତି ଶୁଣ ହେ ଶ୍ରୀରାମ

ଲଙ୍କାପତି ଆଉ ଜଣେ ।

ଦାନ ଭିକ୍ଷା ବୃତ୍ତି କରିନାହିଁ କେବେ

ତାଙ୍କୁ ଡାକିବାକି ଏଣେ ।

ନ୍ୟଷ୍ଟିକ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସେହି ମଧ୍ୟ ଜଣେ

ତା ଠାରୁ ଉତ୍ତମ ନାହିଁ ।

ତାହାଙ୍କୁ ଡାକିଲେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହୋଇବ

ଲଙ୍କା ଯିବ ରଘୁସାଇଁ ।

ଶ୍ରୀରାମ କହନ୍ତି ଶୁଣ ହେ ନାରଦ

କେମନ୍ତେ ଆସିବ ସେହି ।

ସୀତାଙ୍କୁ ମୋହର ଚୋରେଇ ନେଇଛି

ଏକଥା କି ଜାଣ ନାହିଁ ।

ତିନି ବେଳେ ତିନି କର୍ମ ସେ କରଇ

ନୁହେଁ ସେ ଅସୁର ପୁଣ ।

ପ୍ରାତଃ କାଳେ ଯେବେ ସମୁଦ୍ର ଗର୍ଭରେ

କରଇ ସେହୁ ତର୍ପଣ ।

ସେ ସମୟେ ଯେବେ ଡାକିବା ହେ ପ୍ରଭୁ

ମନା ସେ କରିବ ନାହିଁ ।

ମନା ସେ କରିଲେ ବ୍ରାହ୍ମଣ କର୍ମରେ

କଳଙ୍କ ଲାଗିବ ଯାଇ ।

ପ୍ରାତେ ବ୍ରହ୍ମ କର୍ମ ମଧ୍ୟାହ୍ନେ କ୍ଷତ୍ରିୟ

ରାତ୍ରେ କରେ ସୁରା ପାନ ।

ତିନିବେଳେ ତିନି କର୍ମ କରେ ସିଏ

ଏକଥା ସତ୍ୟ ପ୍ରମାଣ ।

ତାହା ଶୁଣି ରାମ ଲେଖିଲେ ଚିଟାଉ

ଶୁଣ ଆହେ ଲଙ୍କାରାଣ ।

ପ୍ରତିଷ୍ଠା କାର୍ଯ୍ୟରେ ପୁରୋହିତ ରୂପେ 

କରୁଛି ମୁହିଁ ବରଣ ।

ସହଜେ ମୁଁ ଏଠି ବନବାସୀ ଯେବେ

ମୋଠାରେ କିଛି ତ ନାହିଁ ।

ଯାହା ଆବଶ୍ୟକ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି

ଆଣିବ ହେ ଲଙ୍କାସାଇଁ ।

ସେ ଚିଟାଉ ଧରି ନାରଦ ମହର୍ଷି

ଗଲେ ଲଙ୍କାପୁର ଜାଣ ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ଲଙ୍କାର ରାବଣ

କରୁଥିଲା ଟି ତର୍ପଣ ।

ରାବଣ କୁ ଦେଇ ଚିଟାଉ ଖଣ୍ଡିକ

କହିଲେ ନାରଦ ଋଷି ।

ରାମ ନାରାୟଣ ତୁମ୍ଭେ ନିମନ୍ତ୍ରଣ

କରନ୍ତି ବିଶ୍ରବାବତ୍ସୀ ।

ଚିଟାଉ ପଢିଲା ବିଶ୍ରବାର ବଳା

ମନେ ମନେ ବିଚାରଇ ।

ଅଦ୍ଭୁତ ବେଳାରେ ନାରଦ ଆସିଣ

ଚିଟାଉ ଟି ଦେଲେ ଦେଇ ।

ଅବଶ୍ୟ ଯିବି ମୁଁ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପାଇଁ କି

ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇ ସେଠାର ।

ଆବଶ୍ୟକ ସବୁ ଦ୍ରବ୍ୟ ମାନ ମୁହିଁ

ନେବାକୁ ହେବ ସଙ୍ଗର ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯେବେ ନ ଯିବ ଯଜମାନ

ନିମନ୍ତ୍ରଣ ରକ୍ଷା କରି ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କର୍ମରେ କଳଙ୍କ ଲାଗିବ

ଅନିଷ୍ଠ କରିବେ ହରି ।

ଅବଶ୍ୟ ଯିବି ମୁଁ ରାମ କାର୍ଯ୍ୟକରି

ଆବଶ୍ୟକ ଦ୍ରବ୍ୟ ମାନ ।

ସୀତାଙ୍କୁ ଅବଶ୍ୟ ସଙ୍ଗତରେ ନେବି

ନହେଲେ ନୋହିବ ପୁର୍ଣ୍ଣ ।

ତହୁଁ ଚଳିଗଲା ଅଶୋକ ବନକୁ

ପ୍ରତିଷ୍ଠା କୁ ଯିବାପାଇଁ ।

ସୀତାଙ୍କୁ କହଇ ମୋ ସାଥେ ଯିବଟି

ଶୁଣ ଆହେ ମହାମାୟୀ ।

ସେତୁବନ୍ଧ ସେଠି ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିବେ

ତୁମ୍ଭ ସ୍ୱାମୀ ରଘୁରାଣ ।

ମୋର ସାଥେ ତୁମ୍ଭେ ସେଠାକୁ ନ ଗଲେ

ପ୍ରତିଷ୍ଠା ନୋହିବ ଜାଣ ।

ସତ୍ୟ କରି ଯିବ ଦେବୀ ମୋ ସାଥିରେ

ବନ୍ଧ ପ୍ରତିଷ୍ଠାର ପାଇଁ ।

ପ୍ରତିଷ୍ଠା ସରିଲେ ମୋ ସାଥେ ଆସିବ

କଥା ଦିଅ ଦେବୀ ତୁହି ।

ଜାନକୀ କହନ୍ତି ଶୁଣ ଲଙ୍କାପତି

ତୁହି ଯେ ପର ପୁରୁଷ ।

ତୋର ସାଥେ ଗଲେ ସତିତ୍ୱ ମୋ ଯିବ

ଧର୍ମ ମୋ ହୋଇବ ନାଶ ।

ଏପରି ଭାବରେ ନେବି ଗୋ ଜନନୀ

ଅଙ୍ଗ ନୋହିବ ଟି କ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ।

ପତୀବ୍ରତା ଧର୍ମ ନାଶ ନ ହୋଇବ

ଶୁଣ ଦେଇ ମନ କର୍ଣ୍ଣ ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମୁହିଁ ଚତୁର୍ଥ ପୁରୁଷ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଭାବେ ବିଖ୍ୟାତ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ରକ୍ତ ମୋ ଦେହେ ଅଛି ରହି

ଦକ୍ଷିଣ ହସ୍ତ ମୋ ତୀର୍ଥ ।

ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା ଓ ଗୋଦାବରୀ ସିନ୍ଧୁ

ଅନାମିକା ତୀର୍ଥ ତହିଁ ।

ହସ୍ତ ମଧ୍ୟେ ମୋର ଅନନ୍ତ ସାଗର

ତହିଁରେ ମୁହିଁ ନେବଇଁ ।

ରାବଣ ଦକ୍ଷିଣ ହସ୍ତେ ବସିଲେ ଯେ

ଜନକ କୁମାରୀ ସୀତା ।

କ୍ଷଣକ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ

ବନ୍ଧ ହୋଇଲା ପ୍ରତିଷ୍ଠା ।

ରାମେଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଯେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଲା

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ହର ।

କଣ ଅଛି ତୋର ମାନସିକ କୁହ

ପୁରିବ ବାଞ୍ଛା ତୋହର ।

ରାବଣ କହଇ ନୁହେଁ କର୍ତ୍ତା ମୁହିଁ

ଆସିଛି ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇ ।

ଯାହା ବର ଦେବ ଜଯମାନେ ଦିଅ

ଆହେ ସେତୁବନ୍ଧ ସାଇଁ ।

ରାମ ମନୋବାଞ୍ଛା ରାବଣକୁ ବଦ୍ଧି

ସୀତାଙ୍କୁ ଆଣିବା ଆଶେ ।

ପୁର୍ଣ୍ଣ ହେଉ ବୋଲି କହି ରାମେଶ୍ୱର

ନିମିଷେ ଗଲେ ଅଦୃଶ୍ୟେ ।

ଶ୍ରୀରାମ କୁହନ୍ତି ରାବଣ କୁ ଚାହିଁ

କିଛି ତ ମୋ ପାଖେ ନାହିଁ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କର୍ମର ଦକ୍ଷିଣା ମାଗ ହେ

ନିଶ୍ଚେ ପୁର୍ଣ୍ଣ କରିବଇଁ ।

ଦୁଇଟି କଥା ତ ଦେବିନାହିଁ ମୁହିଁ

ପ୍ରଥମଟି ହେଲା ସୀତା ।

ଦ୍ଵିତୀୟ ଟି ହେଲା ସ୍ବର୍ଣ୍ଣମୟ ଲଙ୍କା

ବିଭୀଷଣେ ଦେଇ କଥା ।

ବେନି ହସ୍ତ ଯୋଡି କହେ ଲଙ୍କାସାଇଁ

ଏ ସବୁ କି କାର୍ଯ୍ୟ ମୋର ।

ଦକ୍ଷିଣା ଭାବରେ କ୍ଷେପଣ କର ହେ

ବ୍ରହ୍ମ ଶର ଯଥାଶୀଘ୍ର ।

ଅସୁର ଜନ୍ମରୁ ଉଦ୍ଧରିବ ବୋଲି

ଆଣିଛି ଜନକ ସୂତା ।

ସେଇଥି ପାଇଁ ତ ରାଜପୁର ଛାଡି

ଅଶୋକ ବନେ ସ୍ଥପିତା ।

ଉଦ୍ଧାରିବି ବୋଲି କଥା ଦେଲେ ପ୍ରଭୁ

ଦୁର୍ବାଦଳ ଶାନ୍ତମୂର୍ତ୍ତି ।

ତୁରନ୍ତ ସେଠାରୁ ସୀତାଙ୍କୁ ନେଇଣ 

ଚାଲିଗଲା ଲଙ୍କାପତି ।

ସେତୁବନ୍ଧ ଯେବେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହୋଇଲା

ସର୍ବ ସୈନ୍ୟ ଏକ ହୋଇ ।

ପାରି ହୋଇ ସର୍ବେ ସୁବଳ ଗିରୀରେ

ଡେରା ପକାଇଲେ ଯାଇ ।

ଏମନ୍ତ ସମ୍ବାଦ ପାଇଣ ରାବଣ

ଅତ୍ୟନ୍ତ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇ ।

ରାଣୀ ମନ୍ଦୋଦରୀ ଅନେକ ବୁଝାନ୍ତି

ସୀତା ସମର୍ପିବା ପାଇଁ ।

ରାମଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ଦୂତ ଯେ ଅଙ୍ଗଦ

ଲଙ୍କା କୁ ପ୍ରେରଣ କଲେ ।

ସୀତା ସମର୍ପିଣ ପଶରେ ଶରଣ

ବୋଲି ଅଙ୍ଗଦ କହିଲେ ।

ମନ୍ଦ ବୁଦ୍ଧିକରି ସେ ଲଂକାଶିରୀ

ଅଙ୍ଗଦଙ୍କୁ ଧିକ୍କାରିଲା ।

ରାବଣର ଛତ୍ର ଭାଙ୍ଗିଣ ଅଙ୍ଗଦ

ରାମ ପାଶେ ଫେରିଗଲା ।

ରାଗେ ଜରଜର ସେଯେ ଲଙ୍କାଶିର

ଡାକି କହେ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ।

କାଲିର ପ୍ରଭାତୁ ଯିବ ରଣଭୂଇଁ

ହୁଅ ରେ ତୁହି ପ୍ରସ୍ତୁତ ।

ପ୍ରଭାତୁ ଉଠିଣ ମେଘନ୍ନାଦ ବୀର

ଯୁଦ୍ଧେ ହେଲା ଅଗ୍ରସର ।

ମେଘନ୍ନାଦ ଶକ୍ତି ପ୍ରହାରେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ

ମୂର୍ଚ୍ଛା ଗଲେ ସେ ଭୂଇଁର ।

ସୁଷେଣ ବୈଦ୍ୟଙ୍କୁ ରାଇଣ କହନ୍ତି

କର ଶୀଘ୍ର ଉପଚାର ।

ସୁଷେଣ କହନ୍ତି ସଂଜୀବନି ଆଣ

ରାତ୍ରୀ ପହିବା ଆଗର ।

ଶ୍ରୀରାମ କହନ୍ତି ଶୁଣ ହନୁମାନ

ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ ବେଗ କରି ।

ଗନ୍ଧମାର୍ଦ୍ଧନରୁ ସଂଜୀବନି ଆଣ

ପହିବା ଆଗରୁ ରାତ୍ରୀ ।

ରାମ ନାମ ସ୍ମରି ଚଳେ ହନୁମାନ

ଆକାଶ ମାର୍ଗରେ ସିଧା ।

ରାବଣ ସଂଦେଶ ପାଇ କାଳନେମୀ

ହନୁମାନେ ଦିଏ ବାଧା ।

କାଳନେମୀ ମାରି ସଂଜୀବନି ଆଶେ

ଚଳିଲେ ଗନ୍ଧମାର୍ଦ୍ଧନେ ।

ନ ଚିହ୍ନି ଔଷଧ ଗନ୍ଧମାର୍ଦ୍ଧନକୁ

ବୋହି ଉଡଇ ପବନେ ।

ଆସିବା ପଥରେ ଦେଖିଲେ ଭରତ

ଆକାଶେ ଉଡେ ଦୁର୍ବୁତ୍ତ ।

ପ୍ରହାରିଲେ ବାଣ ମୂର୍ଛିତ ପାବନୀ

ଓହ୍ଲାଇଲେ ହନୁମନ୍ତ ।

କହେ ହନୁମାନ ରାମଙ୍କ ଦାସ ମୁଁ

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ମୂର୍ଛିତ ତହିଁ ।

ଯୁଦ୍ଧଭୂମି ଯାଇ ତାଙ୍କ ଉପଚାର 

ତୁରନ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ।

ରାତି ରାତି ମୁହିଁ ଆସିଛି ଏ ଆଶେ

ଗନ୍ଧମାର୍ଦ୍ଧନ କୁ ବୋହି ।

ଶୀଘ୍ର ଉପଚାର ସାରି ମୁଁ ଫେରିବି

ନ ଯିବଟି ରାତ୍ରୀ ପାହି ।

ଆଉ ଏକ ବାଣେ ବସାଇ ଭରତ

ପ୍ରେରିଲେ ହନୁକୁ ଲଙ୍କା ।

ଯାଅ ହେ ତୁରିତ ସୁସ୍ଥ ହେଉ ଭ୍ରାତ

ନକରି ମନରେ ଶଙ୍କା ।

ଅଧିର ହୁଅନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ରଘୁବତ୍ସି

ଲକ୍ଷ୍ମଣଙ୍କୁ କୋଳେ ଧରି ।

ପ୍ରବେଶିଣ ହନୁ ତ୍ୱରିତେ ସେଠାରେ

ରାମଙ୍କ ନାମକୁ ସ୍ମରୀ ।

ଖୋଜି ସଂଜୀବନି ସୁଷେଣ ଯତନେ

ଲକ୍ଷ୍ମଣେ ପ୍ରୟୋଗ କଲେ ।

ଆଖିପତା ମେଲି ଦୁଇ ବାହୁ ତୋଳି

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ତହୁଁ ଉଠିଲେ ।

ତହୁଁ ଲଙ୍କାରାଣ ସୈନ୍ୟକୁ ରାଇଣ 

କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣେ ଉଠାଇଲା ।

ବୀର କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ ଅନେକ ଧିକ୍କାରି

ସୀତା ସମର୍ପି ବୋଇଲା ।

କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ ବାଣୀ ଶୁଣି ଲଙ୍କାପାଣି

ବିସ୍ମୟ ହୋଇଲା ମନେ ।

ଶୁଣି କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ ହେଲା ଅଗ୍ରସର

ଯୁଦ୍ଧ କୁ ଗଲା ସଇନ୍ୟେ।

ଶ୍ରୀରାମ ମାଇଲେ ବୀର କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ

ତୁମୁଳ ଯୁଦ୍ଧରେ ତହିଁ ।

କହେ ଲଙ୍କାସାଇଁ ମେଘନ୍ନାଦେ ରାଇ

କାଲି ଯିବୁ ଯୁଦ୍ଧ ଭୂଇଁ ।

ତହୁଁ ପରଦିନ ବୀର ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ

ନିକୁମ୍ଭୀଳା ଯଜ୍ଞ କରି ।

ସୈନ୍ୟ ସାମନ୍ତଙ୍କ ସହିତରେ ଗଲା

ଯୁଦ୍ଧ ଭୂମିକୁ ବାହାରି ।

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ସହିତେ ବୀର ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ

କରିଲାକ ଘୋର ରଣ ।

ସମର ଭୁଇଁରେ ଲୋଟାଇଲେ ତାକୁ

ଶ୍ରୀରଘୁନାଥଙ୍କ ସାନ ।

ଏସନ ଶୁଣିଣ ମନେ ଲଙ୍କାରାଣ

ମହା ଧୈର୍ଯ୍ୟହରା ହୋଇ ।

ମନେ ବିଚାରିଲା କାଲି ରଣଭୂଇଁ

ନିଜେ ଯିବ ଲଙ୍କସାଇଁ ।

ପୂଜାପାଠ କରି ସେ ଲଙ୍କାଦେବୀଙ୍କୁ

ମହା ପ୍ରସନ୍ନ କରିଲା ।

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଣ ଲଙ୍କାଦେବୀ ତାକୁ

ଘୋର ଅଭିଶାପ ଦେଲା ।

ଶ୍ରୀରାମ ଠାକୁର ସୀତା ଠାକୁରାଣୀ

ଜାଣୁନା କିରେ ପାମର ।

କାଲି ଯୁଦ୍ଧେ ନାଶ ହୋଇବୁ ଅବଶ୍ୟ

ମୋ କଥାକୁ ହେଜାକର ।

ଅନେକ ପ୍ରବୋଦ୍ଧି କହେ ମନ୍ଦୋଦରୀ

ଏବେ ବି ଅଛି ସମୟ ।

ସୀତା ସମର୍ପିଣ ପଶ ଯା ଶରଣ

ନ ରଖି ମନେ ସଂଶୟ ।

ରାମ ନାରାୟଣ ଅବଶ୍ୟ କ୍ଷମିବେ

ବଞ୍ଚିଯିବୁ ଲଙ୍କାସାଇଁ ।

ନ ହେଲେ ଯୁଦ୍ଧରେ ରାମ ନାରାୟଣ

ଦେବେ ଯମେ ପଠିଆଇ ।

କୋପଭର ହୋଇ କହେ ଲଙ୍କାସାଇଁ

ଧିକ ତୋ ନାରୀ ଜନମ ।

ଅବଶ୍ୟ ଯିବି ମୁଁ ସେ ରଣ ଭୁଇଁରେ

ମାରିବି ଲକ୍ଷ୍ମଣ ରାମ ।

ସମସ୍ତ ସଇନ୍ୟ ଧରି ଲଙ୍କାରାଣ

ଗଲା ସେ ରଣ ଭୁଇଁକୁ ।

ଯୁଦ୍ଧ ଆରମ୍ଭିଲା ଶ୍ରୀରାମ ସଙ୍ଗତେ

ଆଗରେ ରଖି ରଥକୁ ।

ଘୋର ଯୁଦ୍ଧ କଲେ ରାମ ଓ ରାବଣ

ସେ ଦିନ ଯୁଦ୍ଧ ଭୁଇଁରେ ।

ପରିଶେଷେ ରାମ ବ୍ରହ୍ମ ଶର ମାରି

ଲୋଟାଇ ଦେଲେ ଭୁଇଁରେ ।

ମହା ଶୋକ ଭରେ ମନ୍ଦୋଦରୀ ରାଣୀ

ସମର ଭୂଇଁ ରେ ଆସି ।

ରୋଦନ କରନ୍ତେ ବିଭୀଷଣ ମଧ୍ୟ

ରୋଦନ କରନ୍ତି ବସି ।

ବିଧିର ବିଧାନ ଅବଶ୍ୟ ଘଟିବ

ଯାହା ଲେଖିଛି କପାଳେ ।

ବିଭୀଷଣେ ମନ୍ଦୋଦରୀ ରାଣୀ ସାଥେ

ଅଭିଷେକ କରାଇଲେ ।

ରାଜା ବିଭୀଷଣେ ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣେ

ପୁଷ୍ପକ ବିମାନେ ନେଇ ।

ବାନର ସଙ୍ଗତେ ଅଯୋଧ୍ୟା ଆସିଲେ

ସଙ୍ଗେ ଧରି ମହମାୟୀ ।

ଲଙ୍କା କାଣ୍ଡର ଚରିତ ଏଠାରେ 

ସମାପନ ଯେ ହୋଇଲା ।

ଦୋଷା ଦୋଷ ଥିଲେ କ୍ଷମା ଦେବ ପ୍ରଭୁ

ଲେଖିଛି ଯାହା ଜୁଟିଲା ।