ସନେଟ : ମୃତ୍ୟୁ

ପ୍ରଥମ ଭାଗ :

ମୃତ୍ୟୁ ଆସି ଦିନେ କହିଲା-ଜୀବନ ତୁହି ବଡ଼ ଭାଗ୍ୟବାନ,

ମୋତେ କେହି କେବେ ଭଲ ପାଆନ୍ତିନି ତୋତେ କହୁଛନ୍ତି ଧନ୍ୟ |1

ଜୀବନ କହିଲା-ଦୁଃଖ କରନାହିଁ ମୃତ୍ୟୁଭାଇ ଟିକେ ଶୁଣ,

ତୁମେ ଧ୍ରୁବସତ୍ୟ ମୁହିଁ ମିଥ୍ୟାସୁଖ ଦୁହିଁଙ୍କ ଓଲଟା ଗୁଣ |2

ଆଜିର ମଣିଷ ସତ୍ୟପ୍ରିୟ ନୁହେଁ ମିଥ୍ୟାସୁଖ ସଦା ଚାହେଁ,

ତାଙ୍କମନ ଜାଣି ମିଥ୍ୟାସୁଖ ଯେତେ ଘରେ ଘରେ ବାଣ୍ଟୁଥାଏ |3

ତୁମେ ମୃତ୍ୟୁଭାଇ ଯେହେତୁ ଅଭିଜ୍ଞ ସ୍ଥିରଚିତ୍ତ ଚିରନ୍ତନ,

ଏବେ ଅଛି ମୁହିଁ କାଲିକୁ ନଥିବି ଅସତ୍ୟ ମୁହିଁ ଜୀବନ |4

ତୁମକୁ ଜିତିଲେ ମୃତ୍ୟୁଞ୍ଜୟୀ ଜୀବ କାମନାରୁ ପାଏ ମୁକ୍ତି,

ମୋତେ ଯେ ଜିତିବ ଆହୁରି ଖୋଜିବ ନାହିଁ ତା'ର ସୁଖ-ଶାନ୍ତି |5

ଦ୍ଵିତୀୟ ଭାଗ : ମୃତ୍ୟୁ

ବାପାଙ୍କ ସହିତ ଶିଶୁଟିଏ ଥରେ ମେଳା ଦେଖି ଯାଇଥିଲା,

କଣ୍ଢେଇକୁ ଦେଖି ହାତ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଗହଳିରେ ହଜିଗଲା |6

ପୁଲିସ ପାଇଲା ଧରି ନେଇଗଲା ଶିଶୁଟି କାନ୍ଦିଲା ବେଶି,

ସୂଚନା କେନ୍ଦ୍ରରେ ବାପାଙ୍କୁ ପାଇ ସେ ହେଇଗଲା ଭାରିଖୁସି |7

ଶିଶୁହୋଇ ଆମେ ସଂସାର ମେଳାରେ ବୁଲୁବୁଲୁ ହଜିଯାଉ,

ପୁଲିସ ରୂପରେ ଯମ ଦେବତାର ହାତରେ ହିଁ ପଡ଼ିଯାଉ |8

ସମସ୍ତଙ୍କ ପିତା ଜନ୍ମ-ମୃତ୍ୟୁଦାତା ସୂଚନା କେନ୍ଦ୍ରରେ ଥାଇ,

ପରମପିତା ସେ ଚୁମ୍ବନ ଦିଅନ୍ତି ଆମକୁ ପାଖରେ ପାଇ |9

ମୃତ୍ୟୁ ନୁହେଁ କାଳ ମୃତ୍ୟୁ ନୁହେଁ ଶେଷ ମୃତ୍ୟୁ ହିଁ ପରିବର୍ତ୍ତନ,

ସଂସାର ମେଳାରେ ହଜିଯାଏ ସିନା ଆମଧନ ତନୁ-ମନ |10

ମାୟା ମୋହ ଜାଲେ ଛନ୍ଦିହେଲେ ପ୍ରାଣୀ କାନ୍ଦୁଥାଏ ବିକଳରେ,

ଜାଣେନା ସେ ପ୍ରାଣୀ ମୃତ୍ୟୁ ଧ୍ରୁବସତ୍ୟ ଥାଏ କାଳ କବଳରେ |11

ସଭିଙ୍କ ଜନମ ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ମାଆକୋଳ ଏକା ସେହି,

ମରଣ ଆସିବ ଯେଉଁଠି ସେଇଠି ଥାନ କି ଅଥାନ ନାହିଁ |12

ଭାଗ୍ୟଵଳେ ଜୀବ ଜନ୍ମ ପାଇଥାଏ ସୁଖ-ଦୁଃଖ ସାଥେ ନେଇ,

ସମୟ ବଳରେ ମୃତ୍ୟୁ ଲଭିଥାଏ କିଛିନେଇ କିଛିଦେଇ |13

ମନ ବିବେକକୁ ଜଗିଥା'ନ୍ତି ଆତ୍ମା ଅତିସୂକ୍ଷ୍ମ ରୂପ ଧରି,

ଜୀବନ ଛାଡ଼ିଲେ ସକଳ ଦେବତା ସ୍ଵଗୃହେ ଯାଆନ୍ତି ଫେରି |14