ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ଭୁଲି ହୁଏନା

ମନେ ପଡେ, ବଧୂ ବେଶରେ ସବାରୀରେ 

ବସି ଆସିଥିଲ

ପାଦର ପାଉଞ୍ଜି ଥିରି ଥିରି ରୁଣୁଝୁଣୁ ଶବ୍ଦ, 

ହଂସ ପରି ଚାଲୁଥିଲ ।

ଖରା, ବର୍ଷା ଓ ଶୀତ ଆମେ ନିବିଡରେ

କେତେ ବିତାଇଛେ

ତମେ ଓ ମୁଁ, ହସ ଖୁସିରେ କେତେ ଦିନ 

ରାତି କଟାଇଛେ ।

ଏପରି ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ତୁମେ, କହେ ମୁଁ ତୁମକୁ

ସବୁ ଗୋପନ କଥା

ଭୁଲି ତ ହେବନି ସେହି ସବୁ ବହୁଳ ଅଭୁଲା 

ସ୍ମୃତିର କଥା ।

ମୋର ଆଖି ବୁଜି ଦେଲେ ତୁମେ ତ ଦେଖା

ଦିଅ ସାମନାରେ 

ସୁନ୍ଦର ଭାବନାରେ ତୋଳିଛେ ପ୍ରୀତି ନଅର 

ଦୁହେଁ ହୃଦୟ ଭିତରେ ।

ଜନ୍ମରୁ ଜୁଇ, ଏ ଜୀବନ ରଥେ ତୁମେ ହିଁ 

ତ ହୁଅ ଏକା ସାହା

ରାଧାର ପ୍ରୀତି ସଦୃଶ ଭକ୍ତି ହୃଦୟରେ ତୁମେ

ସଦା ହୁଅ ତ ଠିଆ ।

ଅବଶ୍ୟ ତୁମ ହୃଦୟଟା ବାଣ୍ଟି ହୋଇ ଯାଇଛି 

ସଂସାରର ଖେଳେ

ହଜି ଯାଇଛ ଏବେ ପୁଅ ବୋହୂ ଝିଅ ଜୋଇଁ 

ନାତି ନାତୁଣୀ ମେଳେ ।

ତମେ ଓ ମୁଁ, କେତେ ଯେ ବିନିଦ୍ର ରଜନୀ,

କଟାଇଛେ ଏକ ଶେଜେ

କାହିଁକି, କଅଣ ପାଇଁ କୁହ, ତୁମକୁ ମୁଁ ମନ

ମଧ୍ୟରୁ ଭୁଲି ଯିବି ଯେ ।