ସମୟ

ବେପରୁଆ ଭାବେ ସମୟଟା

ଘୋଷାରି ନେଉଥିଲା

ପ୍ରପଞ୍ଚତା ଥିଲା

ଇଏ ଜୀବନ ନାଟକର

ସମୟଟା ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲାବେଳେ

ଖସି ଆସିଥିଲି

କରଣିୟ ଯାହା

ଛାଡ଼ିଦେଇ

ଗୋଟାଇଲି ଯେତେ ସବୁ 

ଚିକ୍ ମିକ୍ ଶାମୁକା

ସମୟ ବେଳାରୁ ।

ପାଦଟା ଖସୁଥିଲା 

ସମୟର ଖସଡ଼ା ପଥେ 

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲି

କୁଢ଼ କରିବାରେ

ସମୟର ଇଙ୍ଗିତରେ

ବିରତିଇଚ୍ଛା ଥିଲା 

ଲୋଭାତୁର ଆତ୍ମା କାମାତୁର ମନ

ଜାବୁଡ଼ିଧରି

ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଗୁଡିକୁ

ତୁଷାର ପରି ଝାଡି ଚାଲିଥିଲେ

ବୟସର ଅପରାହ୍ନରେ

ଆଖି ଖୋଲେତ

ରାତ୍ରୀ ଆଗତପ୍ରାୟ

ଆକାଶଟା ମେଘାସନ

ବାୟୁର ବେଗ ତିବ୍ରତର

ଚପଳା ତେଜଯୁକ୍ତ

ବଜ୍ରପରି ଝପଟା

ସମୟଟା ବାହାରି ଯାଉଥିଲା

ଗୋଡ଼ ଟାଣି ଟାଣି ।