ସମୟ ଖେଳୁଛି ଦୋଳି

ତୁମେ କି ପାରିବ  ସମୟକୁ ବାନ୍ଧି

ଅଦୃଶ୍ୟ ତାହାର ଶକ୍ତି

ସେ ଶକ୍ତି ବଳରେ ଧରାଶାୟୀ ହୁଏ

କେଡେ କେଡେ ମହାରଥୀ ।

ଅଭିମାନୀ ମାନ ଚୁନା ଚୁନା କରେ

କାଢି ନିଏ କୀର୍ତ୍ତି ଯଶ

ମୁଠାଏ ଦାନାରେ ଗରିବ ମୁହଁରୁ

ଝରୁ ଥାଏ ମୋତି ହସ ।

ଝଡ ରୂପେ ଆସି ଜାତି ଧର୍ମ ନାଶି

ଏକ ଛାତେ ଦିଏ ଠାବ

ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ଜାତିରୁ ପରମ୍ପରା ବାଦୀ

ପୟ ପାନେ ବୁଝେ ଭାବ ।

ସମୟ ଶିଖାଏ ସଭିଙ୍କ ଶରୀରେ

ଏକା ପରି ରକ୍ତ ବହେ

ହୀନମନ୍ୟତାକୁ ଆଣ ନାହିଁ ମନେ

ଏହା ଶୋଭନୀୟ ନୁହେଁ ।

ତ୍ରିଭୂବନ କିବା ବିଶ୍ଵ ଚରାଚର

କାଳ ବଳେ ଓତଃପ୍ରୋତ

ଅମଡ଼ା ବାଟରେ ମାଡ଼ି ଚାଲି ଆସେ

ପ୍ରଖର ତାହାର ସ୍ରୋତ ।

ଅପଲକ ନେତ୍ରେ ତାରା ଗଣେ ମାତା

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟରେ ଧରି ଶଯ୍ୟା

ସମୟ ଚକ୍ରରେ କାଳ କଣ୍ଠେ ଫାଶି

ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଯମରାଜା ।

ଧରା ଦିଏ ନାହିଁ ଛୁଇଁ ହୁଏ ନାହିଁ

ଦୃଶ୍ୟ ହୁଏ ନାହିଁ କାହିଁ

ବିଜ୍ଞ ସାଧୁ ସନ୍ଥ ଜ୍ଞାନ ହଜି ଯାଏ

ପୟର ଜୁହାର ପାଇଁ ।

ଆଖିରେ ନଚାଏ ଲୋଭ ମାୟା ଛବି

ମନୁଷ୍ୟ ବାତୁଳ ହୁଏ

ତୁମ କର୍ମ ତୁମେ ଭୋଗ କର ବସି

ସମୟର କିବା ଯାଏ ।

ଏପରି ଭେଳାକୁ ଦେଖି ନାହିଁ କେହି

ନ ବସି ଭାସିବ ଜଳେ

କେବେ ସିନ୍ଧୁ ଗର୍ଭେ କେବେ ଶୁନ୍ୟ ପଥେ

ଘେନି ଯାଏ ଛଳ ବଳେ ।