ସ୍ମୁତିରେ ସେଦିନ

ଖୁବ୍ କମ୍ ସମୟ ଥିଲା ଚାକିରୀ କାଳ

ଅଠାକାଠିରେ ଫସିଗଲା ଜୀବନ,

ଅସରନ୍ତି ଲୋଭ, ମୋହର

ବାଟରେ ଚାଲୁ ଚାଲୁ ଅଟକିଗଲା

ମୋର ଦୁଇ ଅବଶ ପାଦ ।

ଯେମିତି ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ସକାଳ

ସବୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ଅନ୍ତ ଘଟେଇ

ପହଞ୍ଚି ଯାଏ ଶିକ୍ଷା ନିକେତନ,

ସେଇଠି ହିଁ ଥିଲା 

ବଞ୍ଚିବା ର ସମସ୍ତ ଅଭିଳାଷା

ମହତ ଆକାଂକ୍ଷା ।

କୁନି କୁନି ପିଲାମାନେ

ସତେ ଯେମିତି ଦରଫୁଟା  

ଗୋଲାପ କଢି ପରି,

ଲେଖୁଥିଲେ ଶ୍ରୁତ ଲିଖନ,

ସମାଧାନ କରୁଥିଲି ମାନସାଙ୍କ ,

କେବେ କେବେ ପ୍ରମାଣ କରିବାକୁ ପଡୁଥିଲା

ଜୀବନ ଜ୍ୟାମିତିର ଉପପାଦ୍ୟ ।

ସୁଖ ,ଦୁଃଖର ଗ:ସାଗୁ, ଲ:ସାଗୁ

ହିଁ ଶିଖେଇ ଥିଲା

ଜୀଇଁବାର ମୂଳମନ୍ତ୍ର ।