ସ୍ମୃତିରେ ଛାଇ ଛୁଇଁବା ଯାଏ

କୋଉ ଆଗ୍ନେୟଗିରି ଠୁ କମ୍ ନଥିଲା

ଉତ୍ତାପ ଉତ୍ତପ୍ତ ଏ ପରିବେଶର

ତଥାପି ଦୁଃସାହସିକ ଅଭିଯାନ

ସମାଜରେ କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର ।

ସାରା ରାତି ବର୍ଷା ଝରା ଆକାଶ ତଳେ

ଅପେକ୍ଷା କରିବା ପରେ

ଅସରାଏ ମେଘକୁ କୋଳେଇ ନେବ ଜୀବନ

ଭାବି ନଥିଲି ଏତେ ସହଜରେ ।

ଏବେ କିନ୍ତୁ ଝଡର ଭୟ ନାହିଁ

କାହିଁକି ନା ମାଟିମଗ୍ନା ହୋଇ ସାରିଛି ଆକାଶ

ଦେଖୁନ ମାଟିର ମମତାରେ ବନ୍ଧା

ଅହରହ କେମିତି ତା'ର ପ୍ରତିଟି ନିଃଶ୍ବାସ ।

ଅଧୁନା ସୁଖ ଦୁଃଖ ବାଣ୍ଟିବାର ବେଳ

ପାଶୋରି ଦେଇ ଅତୀତକୁ ସହଜେ ସହଳ

ଜୀବନକୁ କେଉଁ ମହାର୍ଘ୍ୟ ମୂହୁର୍ତ୍ତର ଦାନ ମନେକରି

ଜୀବ ଯାଉ ବିଧାତାର ନିର୍ଦ୍ଦେଶରେ

ଏ ଭବସାଗରକୁ ତରି ।