ସ୍ମୃତି ଟିଏ ପ୍ରେମର

ହୋଇଗଲେ ରାତି

ଜନ୍ଦାଏ ଯେ ସ୍ମୃତି

ନିଦ ଆସେନି ନୟନେ,

ଅସର ହେଉଛି

ରାତି ଟା ସତରେ

ଏକା ଯେ ପ୍ରିୟା ବିହୁନେ।

ଅନୁରୋଧ କଲି

କେତେ ଯେ ସ୍ମୃତିକୁ

ନ ଆସୁ ପାସରେ ମୋର,

ଅମାନିଆ ହୋଇ

ଆସଇ ସଦା ଯେ

ଦିବସ ଯେ ରଜନୀର।

କି କରିବି ପ୍ରିୟେ

ତୁମେ ନ ଆସିଣ

ସ୍ମୃତିକୁ ପଠାଅ କାହିଁ,

ସ୍ମୃତି ଆସି ସଦା

କରେ ଆନ ମନା

କି କରି ପାରିବି ମୁହିଁ।