ସ୍ମୃତି ପହିଲି ପ୍ରେମର

ଯେତେ ଲୁଚାଇଲେ ଲୁଚେ ନାହିଁ କେବେ

        ଆଖିଆଗେ ଭାସି ଆସେ,

ଅଲିଭା ସେ ସ୍ମୃତି ପହିଲି ପ୍ରେମର

        ହୃଦୟେ ସଞ୍ଚିତ ଯେତେ |

ପ୍ରଥମ କୈଶୋରେ ତୁମେ ଜାଳିଥିଲ

        ପ୍ରୀତିର ସଳିତା ପ୍ରାଣେ,

ଭରି ଦେଇଥିଲ ଭଲ ପାଇବାର

        ଶତ ଛନ୍ଦ ମୋର ମନେ |

ତୁମେ ଥିଲ ଏକ ପ୍ରଗଳ୍ଭା ବାଳିକା

        ପ୍ରୀତିଝରା ଫୁଲ କଳି,

ପ୍ରଜାପତି ପରି ଉଡ଼ି ବୁଲି ତୁମେ

        ପ୍ରୀତି ଦେଇଥିଲ ବୋଳି |

ତୁମରି ପ୍ରେମରେ ହଜି ଯାଇଥିଲି

        ପାଗଳ ଭ୍ରମର ପରି,

ଆଙ୍କିଥିଲି କେତେ ହୃଦୟେ ମୋହର

        ତୁମ ଛବି ରଙ୍ଗ ଭରି |

ଆଖିରେ ତୁମର ଭାଷା ପଢ଼ିଥିଲି

        ସବୁ ତ ମୋ ପାଇଁ ଥିଲା,

ହସିଲା ହସିଲା ତୁମ ଓଠ ସତେ

        ପ୍ରୀତି ମୋତେ ମାଗୁଥିଲା |

କାମନାର ନିଆଁ ଦେହେ ଲାଗିଥିଲା

        ଦୁହେଁ ଜଳି ଚାଲିଥିଲେ,

କେହି ବି କାହାକୁ ଛୁଇଁ ତ ନଥିଲେ

        କହି ବି ପାରି ନଥିଲେ |

ଦୂରେ ରହି ତୁମେ କଥା ହୁଅ କେତେ

        ସେନେହ ପ୍ରଲେପ ବୋଳି,

କେତେ ଜନମର ସାଥି ପରି ଲାଗ

        ଅତି ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ଭଳି |

ଆଜି ବି ଭୁଲିନି ସେ ଦିନର ସେହି

        ପୀରତି ମଧୁର ଗାଥା,

ରୋମାଞ୍ଚିତ ହୁଏ ଏବେ ବି ମୋ ମନ

        ପଢିଲେ ସେହି କବିତା |