ସମର୍ପଣ

ଅତନୁ ର ତନୁ ଶ୍ୟାମ ଅପଘନୁ

ଚକ୍ଷ୍ୟୁ ନେବାକୁ ବିଶ୍ରାମ ।

ବିଚଳିତ ପଲକ ନ ହୁଏ କିଞ୍ଚିତ 

ପାଏନାହିଁ ତିଳେ ଶ୍ରମ ।

ସୁନ୍ଦର ସେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ

ଦେଖି ନବଯୁବା ସେଇ ଦିବ୍ୟ ଶୋଭା

ହୋଇଯାନ୍ତି ସମ୍ମୋହନ ।

ଭୁଲନ୍ତି ମର୍ଯ୍ୟଦା ସହି ଅପନିନ୍ଦା

ସମର୍ପନ୍ତି ନିଜ ମନ ।

ମେଘାମ୍ବର ତନ କ୍ଷଣପ୍ରଭା ଉତ୍ତରଣ

ସ୍ମିତ ଓଠର ସ୍ପନ୍ଦନ ।

ଆକର୍ଷିତ କରେ ମନ ହୃଦୟକୁ

ହରାଇଣ ସନ୍ତୁଳନ

ଭୁଲି ହିତାହିତ ଜ୍ଞାନ ।

ଅରପି ଦିଅନ୍ତି ନିଜତ୍ବ ଟିକକ

ହୋଇ ପୂର୍ଣ ସମର୍ପଣ ।

ପାପ ଅବା ପୁଣ୍ୟ ଭାବିବାର ପାଇଁ

ନ ଥାଏ କାହାର ଧ୍ୟାନ ।

ଯୋଗି ଆଉ ଗୋପୀ ଦୁହେଁ ଏକା ପରି

ରମନ୍ତି ଦିବ୍ୟ ରମଣ ।

ସେଥିପାଇଁ ଦୁହେଁ ହୃଦ ସିଂହାସନେ

ପାଆନ୍ତି ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ସ୍ଥାନ ।