ସମ୍ପର୍କର ବେଳାଛୁଇଁ

ବନ୍ଧନ ନୁହଇଁ ଅଳିକ ଜୀବନେ

ନିର୍ମାଲ୍ୟ ସେ ହୃଦୟର,

ବିଶ୍ୱାସରେ ଯହିଁ ଅନୁରାଗ ଭରେ

ଅତ୍ମୀୟତା ନିରନ୍ତର ।

ପାଣିର ଫୋଟକା ମିଳାଇବା ପରି

ବନ୍ଧୁପଣ କାହିଁରୁହେ,

ମମତା ମନ୍ଦିର ସେନେହତା ଶିରି

ସଦା ପବିତ୍ରତା ମୋହେ ।

ଜୀବନ ମରୁରେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଜଳଧାର

ଅନୁରାଗ ପଣନେଇ,

ଅବିଶ୍ୱାସ କାହିଁ ବନ୍ଧନର ଦ୍ୱାର

ମୁକୁଳିତ ଭାବସେଇ ।

ସମ୍ପର୍କ ମମତା ବଢାଏ ସମତା

ହୃଦୟର ଶ୍ରଦ୍ଧାନେଇ,

କୃଷ୍ଣ, ସୁଦାମାଙ୍କ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ତୃଷିତା

ଚାତକ ମେଘେ ଭାବଇ ।

ସମର୍ପିତ ପଣ ଆତ୍ମାର କାରଣ

ଭାବରେ ବତୁରା ମୋହ,

ଦିଗହଜା ହେଲେ ନ ରୁହଇ ଭଲେ

ନିରାଜନା କାହିଁ କହ ।

ବାସ୍ତବ ବନ୍ଧୁର ଦରଦ ପରାଣ

ବନ୍ଧୁ ସୁଖ, ଦୁଃଖ ନେଇ,

ଶତ ବାଧାସେଠି ଯାଇଛି ହାରିଣ

ବନ୍ଧୁତା ମମତା ପାଇଁ ।

ଅକୁହା ଆବେଗ ଅନୁରାଗ ତୋଳେ

ସମ୍ପର୍କର ବେଳା ଛୁଇଁ,

ଅସାର ସଂସାର ଅମୃତର କୋଳେ

ଚାନ୍ଦର ରୋଷଣୀ ହୋଇ ।

ପ୍ରୀତିରେ ପଖଳା ପଲ୍ଲବୀତ ଧାରା

ପୂରବୀ ରାଗରେ ଭିଜେ,

ମିଳନ ପିଆସି ସପନରେ ସାରା

ରାତ୍ରି ସୌଦାଗର ସାଜେ ।

ସରାଗ ସାଗରେ ପ୍ରୀତି ମୋତିମାଳା

ନୈସର୍ଗିକ ସୁରଭିରେ,

ସମ୍ପର୍କ ଆୟୁଷ ସାବିତ୍ରୀ ସୁଶୀଳା

ଅତ୍ମୀୟତା ପସରାରେ ।

କଳା ଠାକୁର ମୋ କାଳିଆ ସାଆନ୍ତ

ବନ୍ଧୁମହାନ୍ତିର ବନ୍ଧୁ,

ଜଗତ କରତା ବାର୍ତ୍ତା ଆଦିଅନ୍ତ

ଗଭୀରତାର ସେ ସିନ୍ଧୁ ।