ସମ୍ପଦ କାଳେ ସର୍ବେ ସଖା

ମିଛ ମାୟାର ଏ ସଂସାର । କିଏ ବା ଅଟଇ କାହାର ।।

ମୋହରେ ପଡି ମତିଭ୍ରଷ୍ଟ । ମିଳଇ ଖାଲି ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ।।

ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ଦାରା ସୁତ ।  ଦେଖିଣ ହେଉ ଲୋଭ ଗ୍ରସ୍ତ ।।

ଅନ୍ୟାୟ, ଅନୀତି ଦୁର୍ନୀତି । କରିଣ ସଞ୍ଚିଛୁ ସମ୍ପତ୍ତି ।।

ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ, ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟରେ ବୁଡ଼ି।  ଧର୍ମ କର୍ମକୁ ଯାଉ ହୁଡ଼ି ।।

ଦେଖିଣ ଧନ ବଇଭଵ ।  ଦେଖାନ୍ତି ସର୍ବେ ବନ୍ଧୁ ଭାବ।

ସଭିଏଁ ସ୍ୱାର୍ଥର ଯେ ଦାସ । ସୁଖ ସମୟେ ଥାନ୍ତି ପାଶ।।

କେତେ ଆଦର ଅଭ୍ୟର୍ଥନା।  କରନ୍ତି ସମ୍ପଦରେ ସିନା ।।

ଦୁଃଖ ସମୟ ଆସେ ଯେବେ।ସଭିଏଁ ଭୁଲି ଯାନ୍ତି ତେବେ।।

ସତେ କି ଅଚିହ୍ନା, ଅଜଣା । ସ୍ୱାର୍ଥରେ ସର୍ବେ ବାଟବଣା ।।

ଯେତେକ ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ୱଜନ । ବନ୍ଧୁ, କୁଟୁମ୍ବ ଜ୍ଞାତିଜନ ।।

ସମ୍ପଦ କାଳେ ସର୍ବେ ସଖା।  ବିପଦେ ନ ଦିଅନ୍ତି ଦେଖା।।

ତେଣୁ ନ ହୋଇ ମୋହଗ୍ରସ୍ତ।  ସଂସାର ଜଞ୍ଜାଳରେ ବ୍ୟସ୍ତ ।।

ଧର୍ମ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଦେଇ ମନ।  କର ହେ ପୁଣ୍ୟ ଅରଜନ। ।

ବିଭୁଙ୍କ ପାଦ ପଦ୍ମେ ମତି।  ରଖିଲେ ଲଭିବ ମୁକତି ।।

ସେ ନାମ ମଧୁ ରସାମୃତ।  ପାନ କରିଲେ ହେବ ମୁକ୍ତ ।।

ଏ ମୋହ ମାୟାର ସଂସାର।  ଅଟଇ ସତେ କି ଅସାର ।।

କରିଲେ ନିଷ୍କାମ ଭକତି । ଲଭିବ ନିଶ୍ଚୟ ସୁଗତି। ।