ଶ୍ରବଣ କୁମାର

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ଋଷି ଜଣେ ଥିଲେ

    ଅନ୍ଧମୁନୀ ତାଙ୍କ ନାମ,

ସତ୍ୟ ଅନ୍ଧ ସିଏ ପତ୍ନୀ ବି ଅନ୍ଧୁଣୀ

    ଥିଲେ ତପସ୍ୟାରେ ମଗ୍ନ |

ଏକମାତ୍ର ପୁତ୍ର ଥିଲା ଯେ ତାଙ୍କର

    ଅନ୍ଧର ଲଉଡ଼ି ସତେ,

ନିରାଶା ଜୀବନେ ସାହା ସିଏ ଏକା

    ପ୍ରତିପାଦେ ଥାଏ ସାଥେ |

ଅନନ୍ୟ ଭକତି ସେବାଯତ୍ନ ଆଦି

     କରେ ପିତାମାତାଙ୍କର,

ପିତାମାତା ସେବା ବ୍ରତ କରିଥିଲା

     ନାମ ଶ୍ରବଣ କୁମାର |

ପିତାମାତାଙ୍କର ମନକଥା ଵୁଝି

     ତୀର୍ଥ ବୁଲାଇ ସେ ନେଲା,

ଗୋଟିଏ ଭାରରେ ବସାଇ ଦୁହିଁଙ୍କୁ

     ଆନନ୍ଦରେ ବୋହୁ ଥିଲା |

ଅରଣ୍ୟ ରାସ୍ତାରେ ନେଉଥିଲା ବୋହି

     ରାସ୍ତା ପରେ ଅଟକିଲା,

ଶୋଷରେ ବ୍ୟାକୁଳ ପିତାମାତା ଜାଣି 

     ଜଳ ଖୋଜି ଚାଲିଗଲା |

ସେ କାଳେ ଅଯୋଧ୍ୟା ରାଜା ଦଶରଥ

     ମୃଗୟାରୁ ଫେରୁଥିଲେ,

ଶିକାର ନପାଇ ବିରସ ମନରେ

     ବୃକ୍ଷମୂଳେ ବସିଥିଲେ |

ଶୁଣିଲେ ନରେଶ ପାଖ ଝରଣାରେ

     ପାଣି ପିଇବାର ଶବ୍ଦ,

ଭାବିଲେ ମନରେ ପାଣି ପିଉଛି ଯେ

     ନିଶ୍ଚୟ ମୃଗ ଟେ ହେବ |

ଶବ୍ଦଭେଦି ବାଣ ମାରି ସେ ରାଜନ

     ଶ୍ରବଣକୁ ବିଦ୍ଧ କଲେ,

ପାଶେ ଧାଇଁ ଯାଇ ଆହତ ଶ୍ରବଣେ

     ଦେଖି ମୁଣ୍ଡେ ହାତ ଦେଲେ |

ଶ୍ରବଣ ଠାରୁ ସେ ଶୁଣିଲେ ତାହାର

     ପିତାମାତାଙ୍କର କଥା,

କହିସାରି ସିଏ ମୃତ୍ୟର କୋଳରେ

     ଶୋଇଗଲା ପାଇ ବ୍ୟଥା |

ମୃତ ଶ୍ରବଣକୁ ସ୍କନ୍ଧେ ଧରି ରାଜା

     ଆସିଲେ ମୁନୀଙ୍କ ପାଦେ,

ଶୁଣି ପିତାମାତା ପୁତ୍ର ମୃତ୍ୟୁ କଥା

      ବୁଡିଗଲେ ଅବସାଦେ |

କ୍ରୋଧେ ଜର୍ଜରିତ ହୋଇ ଅନ୍ଧ ମୁନୀ

      ଦେଇଥିଲେ ଅଭିଶାପ,

ରାଜା ଦଶରଥ ପୁତ୍ରହରା ଶୋକେ

      ହୋଇବେ ଦିନେ ସନ୍ତପ୍ତ |

ସେଇ ଅଭିଶାପେ ପ୍ରଭୁ ରାମଚନ୍ଦ୍ର

      ଯାଇଥିଲେ ବନବାସ,

ପୁତ୍ରେ ଝୁରି ଝୁରି ରାଜା ଦଶରଥ

      ବରିଥିଲେ ମୃତ୍ୟୁ ପଥ |

ଜୀବନ୍ତ ଦେବତା ପିତାମାତା ପରା

      ପୂଜି ଶ୍ରବଣ କୁମାର,

ରହିଛି ସଂସାରେ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ହୋଇ ସେ

      ଜୀବନ ତାର ଅମର ||