ଶ୍ରାବଣୀ ଗୋ ତୁମେ ଶ୍ରାବଣରେ ଭିଜ

ଶ୍ରାବଣୀ ର ଘର କାହିଁ ଯେ କେଉଁଠି 

ସେ ଲବଙ୍ଗ ଦ୍ଵୀପ ର ରାଣୀ,

ଭିଜିବ ବର୍ଷାରେ ଆସିବ ତାଘରେ

ଆଜି ତାର ସାନ ଭଉଣୀ;

ଥିଲା କେଉଁ ଅନ୍ତରାଳେ;

ମୈସୁମୀ ସୁନ୍ଦରୀ କଥା ଦେଇଥିଲା

ଆସିବ ଶ୍ରାବଣ ମାସରେ ।

ବାରତା ସେ ଦେଲା ପହିଲି ଆଷାଢେ

ଯିବି ମୁଁ ଭାରତ ମୂଲକେ,

ଆସିବୁ ଲୋ ନାନୀ ଦେଖା ହେବା ଆମେ

ମାଟି ହସୁଥିବ ପୁଲକେ;

ସବୁଜ କେଦାର ବଳୟ;

ଭିତରେ ବିହାର କରିବା ଆନନ୍ଦେ

କଥା ଦେଉଅଛି ନିଶ୍ଚୟ ।

ପ୍ରଥମ ବାରତା ପହିଲି ଆଷାଢେ

ପାଇ ଯାଇଥିଲା ଶ୍ରାବଣୀ,

ଶ୍ରାବଣେ ଆସିବ ଧୀର ପଦପାତେ

ସାନ ଭଉଣୀ ତା ମୌସୁମୀ;

ଭିଜି ଭିଜାଇବ ଜଗତ;

ଭିଜା ମାଟି ବାସ୍ନା ଅଧୀର କରିବ

ଆନନ୍ଦେ ହସିବ କୃଷକ ।

ସପନରେ ମସଗୁଲ ହୋଇ ଯେବେ

ଶ୍ରାବଣ ଆସିଲା ଭୂଭାଗେ,

ଶ୍ରାବଣୀ ଖୋଜୁଛି ମୌସୁମୀ କୁ ଆଜି

ଲୁଚିଛି ସେ କେଉଁ ମୂଲକେ;

କାହିଁ ସେ ସବୁଜ ବଳୟ;

ନିଦାଘରେ ଧରା ଏବେବି ସିଝୁଛି

ତା ଦେଖି ଶ୍ରାବଣୀ ଅଥୟ ।

ରଜ ଗଲା ଗଲା ଗୁଣ୍ଡିଚା ବାହୁଡା଼

ଜମି ପଡିଅଛି ପଡିଆ,

ଶ୍ରାବଣେ ଶ୍ରାବଣୀ ଖୋଜେ ମଉସୁମୀ

ପାହାଡ କାନ୍ତାର ଗଡିଆ;

ସବୁ ସୁସ୍କ ମୟ ଦିଶଇ;

ମୈସୁମୀ ସେ ନୁହେଁ ଉତ୍ତର ଭାରତେ

ବାଦଲ ଫାଟିଣ ବର୍ଷଇ ।

ଏହା ଦେଖି ଭାଷା ଲେଖି ପଠାଇଲା

ଶ୍ରାବଣୀ ମୌସୁମୀ ପାଖକୁ,

କହିଥିଲୁ କିଆଁ ନଆସିଲୁ କହ

ଭିଜିବି ମୁଁ ନେଇ କାହାକୁ;

କହଇ ମୌସୁମୀ ସୁନ୍ଦରୀ;

ଯାଇଥିଲି ନାନୀ ପାଇଲିନି କାହିଁ

ରହିବି ମଣିଷ ଭଗାରି ।

ସୁନୀଳ ବନାନୀ ପାହାଡ ପର୍ବତ

ମୋର ବିଚରଣ ଭୂଇଁ,

ସବୁତ ଭାଙ୍ଗିଛି ସବୁତ କାଟିଛି

ଧରିତ୍ରୀ ଅସ୍ଥିର ହୁଅଇ;

କେମିତି ନାନୀଲୋ ରହିବି;

ଭିଜିବୁ ବୋଲିତୁ ଭାବିଥିଲୁ ସିନା

ମଣିଷ ସାଜିଛି ବଇରି ।