ଶ୍ମଶାନ

କେଡ଼େ ବିକଟାଳ ଆହା ଏ ଭୀଷଣ ସ୍ଥଳୀ

ମଶାଣୀ ବା ଶମଶାନ ଆଖ୍ୟା ଅଛି ଧରି ।

କି ! କରାଳ ଦୃଶ୍ୟକୁ ସେ ନିଜ ଅଙ୍କେ ବୋହି

ଅନୁକ୍ଷଣେ ପ୍ରାଣୀ ଜଗତକୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଇ ।

 ଥାଏ ମଣିଷ ଜୀବନ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ଲୀଳା

ଶେଷ କାଳେ ଏହି ଠାବେ ଚିତା ହୁଏ ଜଳ। ।

ନିର୍ଜନ ନିଶୁନ ସଦା ଏ ବନ ପ୍ରାନ୍ତର 

ଧୂମାନଳ  ଆଚ୍ଛାଦିତ ଥାଏ ନିରନ୍ତର ।  

ଅଙ୍ଗାର ପାଉଁଶ ପରିକୀର୍ଣ୍ଣ ରୁକ୍ଷ  କୃମି-

ପୋକ  ପତଙ୍ଗମେ  ସଦା ଏଥି ଥାନ୍ତି ଭ୍ରମି ।

ଭଗ୍ନ ଆସବାବ  ଅସ୍ଥି  ଖର୍ପର ସହିତ

କୋକେଇର ଭଗ୍ନ ଖଣ୍ଡ ବହୁତ ପତିତ ।

ଠାବେ ଠାବେ ନାନା ଦ୍ରବ୍ୟ ଭଗ୍ନ ଅଙ୍ଗ ମାନ

ଶବର ଯେ କନ୍ଥା ପଟା ବେଲା ଓ ବାସନ ।

ପଡ଼ି ଏଣେ ତେଣେ ନିତି ଉପୁଜାଏ ଭୀତି

ଅର୍ଦ୍ଧଦଗ୍ଧ କାଷ୍ଠ ଗଣ୍ଡି ବହୁତ ଯେ ତଥି ।

ପଚା ଶବ ଗଦା କେତେ ପୋକ ସାଲୁବାଲୁ

ଚକ୍ଷୁ ନlସା ମୁଦି ଯାଏ ଚାହିଁ ଦେଲେ ଦୂରୁ ।

ଉତ୍କଟ ସୁ- ତୀବ୍ର ଗନ୍ଧ ଭାସି ପବନରେ

ଜନ ମନ ପ୍ରାଣ ସଦା ଯେ ଅଥୟ କରେ ।

କେଶ  ଅଳଙ୍କାର ରାଶି ଏଣେ ତେଣେ ପଡି

ଘାଣ୍ଟି ହୋଇ ଥାଏ ସାଥେ ପଇସା କଉଡ଼ି ।

ଗୁଧ୍ର ଶିବା  ଶୃଗାଳ ଆଦିଙ୍କ ଲୀଳାସ୍ଥଳୀ

ଭୂତ  ପେତ ପିଶାଚ ଏ କରୁଥାନ୍ତି କେଳି ।

କାଳର କରାଳ ଲୀଳା ଦୃଶ୍ୟକୁ ପ୍ରଚାରେ

ଜନ ପ୍ରାଣେ ସାମ୍ୟବାଦ ଶିକ୍ଷା ଦାନ କରେ ।

ରାଜା ରଙ୍କ ବା ଭିକ୍ଷୁକ ସକଳେ ସମାନ

ବିଚାର ବିହୀନ ଦରିଦ୍ର ବା ଧନ ବାନ ।

ବାବା ମାତା  ରାଜା ପ୍ରଜା  ଅବା ଯଜମାନ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଚଣ୍ଡାଳ ସର୍ବେ ଏ ଠ।ବେ ସମାନ । 

ସଭିକଙ୍କର ଶେଷ ଦଶା ଶେଷ ପରିଣତି

ମାନବ ସମାଜ ପ୍ରତି ଶିକ୍ଷା ଦିଏ ନିତି ।