ଶିଳ୍ପୀ

   ଶିଳ୍ପୀ! ତୁମେ ଆଙ୍କୁଥାଅ

   ଶୂନ୍ୟ କାନଭାସ ପରେ 

   ରଂଗ ମାଖି ବର୍ଷା, ବସନ୍ତ, ଫଗୁଣ 

   ପାହାଡି ଝରଣାର କଳକଳସ୍ୱର

   ଉଜୁଡା କ୍ଷେତ, ଦୁଃଖିନୀ ସ୍ୱର 

   ଅବା କ୍ରାନ୍ତିବୀର ।

   ଭଙ୍ଗା କାନ୍ଥ, ମାଟିହାଣ୍ଡି

   ପିଣ୍ଡା, ମଠ, ମନ୍ଦିର 

   ଚଟିଆ, ଚେମେଣି

   ମାଙ୍କଡ, କୁକୁର

   କେତେ ଯେ ଗାଁ-ଗଣ୍ଡା-ସହର ।

   କିନ୍ତୁ ତୁମ-

   ଦୁଃଖେ, ସୁଖେ, ଅଭିମାନେ 

   କେବେ କାନ୍ଦେନା ତ ତୂଳୀ

   ବୁଝେନି ତ ରଙ୍ଗ ତବ

   ମନକଥା କେବେ! ।

   ତଥାପି ହେ ଶିଳ୍ପୀ,

   ତୁମେ କେଉଁ କାରଣରୁ 

   ନିଃସର୍ତ୍ତ ସନ୍ଧି କଲା ପରି 

   ଭଲ ପାଅ ତୂଳୀକୁ, ରଙ୍ଗକୁ

   ଶୂନ୍ୟ କାନଭାସକୁ?

    ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ପାରିଜାତ ଫୁଟାଇ 

    ମରୁରେ ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟାଇ 

    ଅନ୍ୟ ଏକ ପ୍ରକୃତିକୁ 

   ସୃଷ୍ଟି କରି ପାରିବାର

   ସ୍ରଷ୍ଟାଟିଏ ସାଜି ।