ମାଆର ମମତା

      

ମଣିଷ ଆଜି ଚନ୍ଦ୍ର ପୃଷ୍ଠର ଦୂରତ୍ୱ ମାପି ସାରିଲାଣି

କିନ୍ତୁ ମାଆର ମମତାକୁ କିଏ ମାପି ପାରିଛି କି କୁହ ?

ସେ ବି ତ ସମସ୍ତଙ୍କ ପରି ମଣିଷ ଭିତରେ ମଣିଷଟିଏ

ତଥାପି କେମିତି କେଜାଣି ସେ ଏତେ ସହିପାରେ ?

ସେ ଏତେ ଜଳିପାରେ ?

ସାରା ଜୀବନଟା ତାର ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ

ଜର୍ଜରିତ ହୋଇ ବି / ମୁହଁରେ ହସ ଫୁଟାଇ ପାରେ ?

ଯିଏ ଯାହା କହୁ ପଛେ, ମଥାପାତି ସହିନିଏ

ଖାଇଲେ ବି ଖୁସି, ନ ଖାଇଲେ ବି

ଜୀବନ ତମାମ ଜଳି ଜଳି / ଛୁଆମାନଙ୍କର ଖୁସି ପାଇଁ

ଠାକୁରଙ୍କ ପାଖରେ ଅଧିଆ ପଡ଼ି / ଗୁହାରୀ କରୁଥାଏ

ଅନ୍ତରରୁ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ଯାଏ, ଶୁଭ ମନାସୁ ଥାଏ,

ସିଏ କଣ ମାନବୀ ?

ନା ସେ ଜଣେ ମହାମାନବୀ !

ତାକୁ କିଏ ପଚାରୁ ବା ନ ପଚାରୁ/ କିଏ କିଛି ଦଉ ବା ନଦଉ

ତା ମନ କଥା କିଏ ବୁଝୁ ବା ନବୁଝୁ

ତାକୁ କିଏ ଭଲ ପାଉ ବା ମନ୍ଦ କହୁ 

ସେ ଚନ୍ଦ୍ରର ଶୀତଳତାସମ

ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ଢାଳିଚାଲେ / ତାର ସ୍ନେହ, ଶ୍ରଦ୍ଧା, ପ୍ରେମ

ବିନା ସ୍ୱାର୍ଥରେ

ଏମିତି କି କେହି ଅଛି କହ ସାରା ଦୁନିଆରେ ?

ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ଛାଡ଼ି ଆସୁଥିବା

ପୁଅଟି ତାର ହଠାତ୍‍ ଝୁଣ୍ଟି ପଡ଼ିଲେ

ହୃଦୟ ତାର ଫାଟିଯାଏ

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଦୌଡ଼ି ଆସେ, ଆଉ ପଚାରେ

ତୋର କିଛି ହୋଇନି ତ ବାପା ?

ସେ ମାଆଟିଏ

  ସେ ସାହାଟିଏ

       ସେ ପୂର୍ଣ୍ଣଗଭା ନଈ

ସେ ହି ନାଉରୀ

  ସେ ପୁଣ୍ୟ କଳ୍ପତରୁ

       ସେ ମହାର୍ଘ୍ୟ ଈଶ୍ୱରୀ                     

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଯେଣୁ

  ସେ ଚିର ବନ୍ଦନୀୟ

       ସେ ଚିର ପୂଜନୀୟା ସଦାକାଳେ ।