ନଷ୍ଟନାରୀ

ହାତ ବଢେ଼ଇ ପ୍ରେମର ପାରିଜାତ ତୋଳିଲୁ 

ଆଉ ପଙ୍କଜ ଲଭିଲୁ, 

କିନ୍ତୁ ସମାଜର ନିନ୍ଦା, ଅପବାଦକୁ ଡ଼ରି 

ତୋ ଅଂଶକୁ ପୋପାଡ଼ି଼ଦେଲୁ ?

କେଡେ଼ ନିଷ୍ଠୁର ସତେ 

ତୁ ନଷ୍ଟନାରୀଟିଏ !

ହୃଦୟ ତୋର ଫାଟି ଗଲାନି କେମିତି ?

ହାତ ତୋ' ଉଠିଲା କେମିତି ?

ଛୁଆକୁ ଫିଙ୍ଗି ତୁ ଝାଡ଼ି ଝୁଡ଼ି ଚାଲିଲୁ 

ସତୀତ୍ୱର ଟିକା ମଣ୍ଡନ କରି, 

ପୁଣି ଆଉ କାହାର ସୁହାଗିନୀ ସାଜି 

ରାତିର ଶଯ୍ୟାଶାୟିନୀ ହେବା ପାଇଁ ?

ତୁ ନଷ୍ଟନାରୀଟିଏ !

କେତେ ସୂକ୍ଷ୍ମ କେତେ ସୁକୋମଳ

ଫୁଲଠୁଁ ନରମ ତା' ଦେହ

ଛାଡ଼ି ଦେଲୁ ଶାର୍ଗୁଣା, କୁକୁରଙ୍କ ପାଶେ ?

କେମିତି ଦୂରେଇ ପାରିଲୁ 

ତୋ ଦେହର ଉଷ୍ମତାରୁ ?

ତୋ ଅମୃତ ପୀୟୂସରୁ ?

ତୋ ମମତା ପଣତରୁ ?

ତୁ ପରା ମାଆଟିଏ ?

ତାର କୁଆଁ କୁଆଁ କାନ୍ଦ 

ତରଳେଇ ପାରିଲାନି ତୋ ପଥର ହୃଦୟ ?

ମାଆ ନାମରେ ତୁ କଳଙ୍କିନୀଟିଏ 

କାରଣ ତୁ ନଷ୍ଟନାରୀଟିଏ !

ତୁ ନଷ୍ଟନାରୀଟିଏ !