ମୁଁ କୃଷକ ପତ୍ନୀ

କାଳୀ ଅନ୍ଧାରରୁ ଉଠି ମୁଁ ଶଯ୍ୟାରୁ

ବଳଦେ ପେଇ ତୋରାଣି

ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ପଖାଳ କଂସାଏ ବାଢ଼ଇ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ମଞ୍ଜି ବୁଣି

ଯେଣୁ ମୁଁ କୃଷକ ପତ୍ନୀ

କେମିତି ଭୁଲିବି ମୋହର ଧରମ

କୁଳର ବେଉସା ଜାଣି ।

ଦ୍ୱିପହରରେ ହାତେ ଧରି ଚାଲେ

ବାଇଗଣ ପୋଡା ବଡି

ଶାଗଭଜା ଲୁଣ କଞ୍ଚାଲଙ୍କା ସହ

ପଖାଳ କଂସାଏ ବାଢ଼ି

ହିଡ଼ମୁଣ୍ଡରେ ପହଞ୍ଚି

ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ଆଦରେ ବଳେଇ ଖୁଆଏ

କାନି-ପଣତରେ ବିଞ୍ଚି ।

ଫସଲ ଅମଳେ ଆବଶ୍ୟକବେଳେ

କ୍ଷେତକୁ ମୁଁ ଯାଏ ଧାଇଁ

କାମ ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ମଣଇ ନିଜର  

ହାତରେ ହାତ ମିଶାଇ

କ୍ଷେତ ମଣି କର୍ମ ଭୂଇଁ

ଜୀବନ ଜୀବିକା ଯୋଗାଡ଼ ପାଇଁ କି

ଲାଜେ ଘରେ ରହେ ନାହିଁ ।

ନୁହେଁ ମୁଁ ଅବଳା କିବା ଦୁରୁବଳା

କରମ ଜୀବନ ମିତ

ତାହାକୁ ସମଝି ତାହା ସହ ଯୁଝି 

ଗାଏ ଜୀବନର ଗୀତ

ଯେଣୁ ମୁଁ କୃଷକ ପତ୍ନୀ

ନିଜେ ଖାଇପିଇ ଆନ ମୁଖେ ଦେଇ

ଗୌରବରେ ଥାଏ ଗୁଣୀ ।

କୃଷିପ୍ରଧାନ ମୋ ରାଇଜ ଓଡ଼ିଶା

ବାରମାସେ ତେର ପର୍ବ

ବୁଣାବୁଣି ଅବା ଅମଳକୁ ନେଇ

ପାଳନ ହୁଅଇ ସର୍ବ

ଅତି ହରଷିତ ମନେ

ପିଠାପଣା ଗଢ଼ି ବିଭୁ ପାଶେ ବାଢ଼ି

ତୋଷଇ ଆପଣା ଜନେ ।