ଆଷାଢ଼ ରାତି

ଏକେତ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ଆଷାଢ଼ ରାତି,

କଳା ମେଘମାଳା ଘୋଟେ ଚାରିକତି ।

ଯାମିନୀ ଖୋଲଇ ଘନ କଳା କେଶ,

ଘନ ଅନ୍ଧକାର ଦିଶଇ ଆକାଶ ।

ବିଭାବରୀ ଯେହ୍ନେ ଯାଏ ବଢ଼ି ବଢ଼ି,

ଅନ୍ଧକାର ସେତେ ଆସେ ମାଡ଼ି ମାଡ଼ି ।

ଆଗକୁ ତିଳେ ନ ଦିଶେ ବାଟଘାଟ,

ଅତି ଭୟଙ୍କର ବିଜୁଳି ଝଟକ ।

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଗରଜଇ ଜଳଦ ମାଳା,

ଜିମ୍ବୁତ ମେଖଳା ସାଜଇ ଚପଳା ।

ମେଘର ପ୍ରେମରେ ବର୍ଷା ଭିଜିଯାଇ,

ବର୍ଷା ନାଚୁଥାଏ ଘୋ ଘୋ ହୋଇ ।

ପ୍ରେମର ପରଶେ ବେଙ୍ଗ ଗାଏ ଗୀତ,

ମେଘକୁ ବରଷା କରୁଛନ୍ତି ନାଚ ।

ନିରତେ ବରଷଇ ମୁଷଳ ଧାରା,

ବାସହରା ପକ୍ଷୀଙ୍କ ନାହିଁଟି ଚାରା ।

କେବଳ ଶୁଭଇ ବର୍ଷାର ତାଣ୍ଡବ,

ମିଶିଯାଏ ଝିଙ୍କାରୀ ର ଝିଁ, ଝିଁ ଶବ୍ଦ ।

ମେଘ ଆଢୁଆଳେ ତାରାଗଣ ରହି,

ମିଟି ମିଟି ହୋଇ ଥାନ୍ତି ବାଟ ଚାହିଁ ।

ଅଭିନୟ ପାଇଁ ହୋଇ ସଜବାଜ,

ଭାବନ୍ତି ସୁଯୋଗ ମିଳିବକି ଆଜ ।

ଅବିରତେ ମେଘ ବରଷାର ନୃତ୍ୟ,

ନୁହଁନ୍ତି କେହି କାହା ଠାରୁ ପରାସ୍ତ ।

ଏଘରୁ ସେଘର ନହୁଅଇ ଯାଇ,

ମୁଷଳ ଧାରାରେ ପାଣି ବର୍ଷୁ ଥାଇ ।

କ୍ଷଣକ ମଧ୍ୟରେ ଜଳମଗ୍ନ ହେବ,

ଲାଗେ ସତେ ଅବା ଘର ଭାସିଯିବ ।

ବର୍ଷାରେ ତିନ୍ତିଣ ଓଦା ଚାରିକତି,

 ଦାଣ୍ଡପିଣ୍ଡା ନଈ ନାଳ ପାଣି ଭର୍ତ୍ତି ।

କୁକୁର ବିଚରା ନ ପାଅଇ ସ୍ଥାନ,

କାଣୀ ବିଲେଇ ର ମୂଷା ଠାରେ ମନ ।

ଚୁଲି ଠାରୁ କାଠ ସବୁ ଓଦା ହୋଇ,

ଗୃହିଣୀ ନପାରେ କରିତ ରୋଷେଇ ।

ଭୋକରେ ବାଳୁତ ଯାଇଅଛି ଶୋଇ,

ପାଣି ଛାଡିବାକୁ ରହିଛି ଅନାଇ ।

ପଡିଶା ଘରୁ ମୁଢ଼ି ମାଗି ଆଣିବ,

ପରିବାର ମୁହେଁ ଆହାର ଦେବ ।

ଚାଳୁ ପାଣି ପଡେ ଟୋପା ଟୋପା ହୋଇ,

ଶୋଇବାକୁ ଜାଗା କେଉଁଠି ବି ନାହିଁ ।

ନିର୍ଜନ କାନନେ ଯେହ୍ନେ ଏକ ଘର,

ଆଷାଢ଼ ରାତିରେ ଲାଗିଥାଏ ଡର ।

ଅନେକ ସୃତିକୁ ନେଇଛି ସାଉଁଟି,

ଆଷାଢ଼ ମାସର ଏହି କାଳ ରାତି ।