ଆନନ୍ଦ ଅଶ୍ରୁ

ସୁଖ ଦୁଃଖ ଦୁଇ ନିଇତି କୋଳେଇ

ମାନବ କରଇ ଗତି

ସୁଖରେ ବିଭୋର ଦୁଃଖରେ କାତର

ଅଶ୍ରୁ ସବୁଥିରେ ସାଥୀ

ଥିଲେ ଯନ୍ତ୍ରଣାସିକ୍ତ

ଆଶ୍ବାସନା ବାଣୀ ହୃଦୟକୁ କିଣି

ଆନନ୍ଦାଶ୍ରୁ ବିଗଳିତ

ହୁଏ ଅଶାନ୍ତ ହୃଦୟ ଶାନ୍ତ ।

ଦୁଃଖ ଜୀବନରେ ବଦଳେ ସୁଖରେ

ସେତେବେଳେ ଆନନ୍ଦାଶ୍ରୁ

ଟୋପା ଟୋପା କେତେ ଝରିପଡେ ସତେ

ଭାବନା ଅନ୍ତରାଳରୁ

ପୁଲକିତ ହୃଦୟ

ଶୁଷ୍କ ମନ-ତରୁ କଅଁଳି ସବୁଜ

ତାହା ସଞ୍ଜିବନୀ ପ୍ରାୟ

ଲାଗେ ହେଲା କି ଭାଗ୍ୟ ଉଦୟ ।

ଭକ୍ତ ଭଗବାନ ଯେବେ ହେଁ ମିଳନ

ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରାଇ ଅନ୍ତ

ଭକତ ନେତ୍ରରୁ ଝରେ ଆନନ୍ଦାଶ୍ରୁ

ପ୍ରେମ ଗଦଗଦ ଚିତ୍ତ

ବିଭୋରିତ ପରାଣ

ନ ସ୍ଫୁରଇ ଭାଷ ଯା' ଥାଏ ମାନସ

କରିବାକୁ ତା' ବଖାଣ

ପ୍ରଭୁ ଦର୍ଶନେ ସତେ ଉଭାନ ।

ପ୍ରିୟ ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ ସାଥୀ ଯେବେ ଭେଟ

ହୃଦୟଟି ହିଲ୍ଲୋଳିତ

ଅଭିମାନ ବନ୍ଧ ତୁଟାଇ ଆନନ୍ଦ

ବହେ ଅଶ୍ରୁ ଅବାରିତ

ସେହି ବିରହ ଝର

କରଇ ଶୀତଳ ତାପ ହୃଦୟର

ଦିଶଇ ମୁଖ ଉଜ୍ଜ୍ବଳ

ପ୍ରବୋଧନାରେ ବାନ୍ଧଇ ଥଳ ।

ସଂସାର ନାବରେ ଗତି କଲାବେଳେ

ନାନା ସମୟେ ଏମିତି

ବିପଦର ଝଡ଼ ହୋଇଗଲେ ଦୂର

ଖୁସି ଲହରୀରେ ମତି

ଭାସି ଭାବ କଲ୍ଲୋଳେ

ଉତ୍ସର୍ଗୀତ ପ୍ରାଣେ ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀଚରଣେ

ହରଷରେ ଅଶ୍ରୁ ଢାଳେ

ଅନ୍ତର୍ଗତରେ ପ୍ରଶାନ୍ତି ତୋଳେ ।।