ବିଦଗ୍ଧ ଗ୍ରୀଷ୍ମ

ଗ୍ରୀଷମ ପ୍ରକୋପ ମନଟି ବିଳାପ

ମଉଳଇ ହସ ଫୁଲ

ସତେ କି ଜୀବନ ଜୀଅନ୍ତା ଜୁଇରେ

ହେଉଥାଇ କଲବଲ !

ଟାଇଁଟାଇଁ ଖରା ହସେ ସିନା ଧରା

କାନ୍ଦଇ ଧରଣୀ ବୁକୁ

କିପରି ଯେ ଶାନ୍ତ ହୋଇବ ହୃଦୟ

କଷ୍ଟ ହୋଇଲେ ଦେହକୁ ।

ପଳାଶ, ଶିମିଳି, କୃଷ୍ଣଚୂଡା, ମଲ୍ଲୀ

ରଙ୍ଗର ପସରା ମେଲି

ସୁଷମା ସମ୍ଭାରେ କୋଳକୁ ଭରିଲେ

ହସିବ କି ଖିଲିଖିଲି ?

ଶୁଖିଯାଏ ଜଳ ଉତ୍ସଗୁଡିକରୁ

ଜୀବେ ମନେ ହା-ହା-କାର

ଏଠି ସେଠି ଖୋଜେ ତୃଷିତ ପ୍ରାଣରେ

ହୋଇ କେତେ ଯେ ଆତୁର ।

ବୃକ୍ଷଲତା ଆଦି ଝାଉଁଳି ପଡ଼ନ୍ତି

ଲିଭେ ପିକର ମୂର୍ଚ୍ଛନା

ଝାଞ୍ଜି ପବନରେ ଶ୍ବାସ ରୁନ୍ଧି ହୁଏ

ମାନବ ଲଭେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।

ବନାଗ୍ନିରେ ନାଶ ନିରୀହ ଜୀବନ

ଘୂର୍ଣ୍ଣିଝଡ଼ ସ୍ଥାନେ ସ୍ଥାନେ

ରଚଇ ତାଣ୍ଡବ ନାନାଦି ବିଭବ

ଧୂଳିସାତ ତତକ୍ଷଣେ ।

ନର ପଶୁପକ୍ଷୀ କୀଟ ତରୁଲତା

ସ୍ଥାବରଜଙ୍ଗମ ଆଦି

ହୁଅନ୍ତି ଅଥୟ ନିଦାଘ ପରଶେ

ନର ହୃଦେ ଜାଗେ ଭୀତି ।

କେତେବେଳେ କାହା ଜୀବନ ହଜିବ

ଅଂଶୁଘାତ ପରଶରେ

ଅବଲମ୍ବନ ବି ଯେତେ ସତର୍କତା

କାଳକଟେ ବିବଶରେ ।

ଜଳଛତ୍ର, ଲେମ୍ବୁ, ଦଧି ସରବତ

ଭରଇ ଶାନ୍ତି ତୃପତି

ଗ୍ରୀଷମ ଡାକଇ ବରଷା ଋତୁକୁ

ହରଷ ହୁଅଇ କ୍ଷିତି ।

ବିଥଗ୍ଧ ଗ୍ରୀଷମ ଆସି ଯାଉଥିବ

କରି ଋତୁଚକ୍ରେ ଗତି 

ସୁଖଦୁଃଖ ସମ ତାକୁ ତୋଳୁଥିବ

ସ୍ବଭାବେ ମାନବ ମତି ।