ଶେଷରେ ତୁମେ ବି ରାଗିଲ

ମାଆ କଥା ମାନି

କନ୍ଦର୍ପ କଳା କୁଶଳା ହୋଇଥିଲେ 

ଅନ୍ଧାରର ପରିକ୍ରମା ଛାଡି

ସିଧା ଚନ୍ଦ୍ରମା ରାଜ୍ୟକୁ 

ଉଡି ଯାଇ ନ ଥାନ୍ତି ?

ସେତକ ହୋଇ ନ ଥିଲି ବୋଲି ତ

ଆଜି ଶୁଣିବାକୁ ମିଳେ

ଆଜି ମାଆର ଯେତେ ଧିକ୍କାର ।

ମୁଁ ହେଲି ତା ଦଳ ଛାଡି

ପଛରେ ଉଡୁଥିବା 

ଅମାନିଆଁ ଆଉ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଚଢେଇ 

କାରଣ ଉଡିବା ସହ ଦେଖୁଥିଲି  

ମାର୍ଗ ତଳର ଶ୍ୟାମଳିମା 

ଆଉ ମୁଖର ଜୀବନକୁ ।

ଅଲିଅଳ କରି ବଡ଼ କରିଥିବା 

ଆଉ ଝଗଡା ବେଳେ 

ମୋ ପଟ ନେଇ 

ମାଆଙ୍କ ସହ ଏକମତ 

ନ ହେଉଥିବା ବାପା ବି 

ଏବେ କଥା କଥାକରେ ଚିଡି ଯାଇ

"ନନସେନ୍ସ" କହି ଦେଉଛନ୍ତି ।

ଆଉ ଶେଷରେ

ତମେ ବି ରାଗିଲ !

ପାରିବ କି ବୁଝି

କଅଣ ହେବ

ସେ ନଈର ଆତ୍ମାକୁ 

ଯିଏ ଘନ ବନାନୀ, ଗିରି କନ୍ଦର 

ନିଜ ମାଟି, ନିଜ ଗାଆଁ ସବୁ ଛାଡି

ସମୁଦ୍ର ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିବା ପରେ

ଯଦି ସମୁଦ୍ର ତାକୁ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ 

କରି ଦିଏ ?

ଏମିତି ତ ହୁଏନି କେବେ 

କିନ୍ତୁ ଯଦି ହୁଅନ୍ତା, ବେଚାରୀ ନଦୀ 

କୁଆଡେ ଯାଆନ୍ତା ବି !

କହି ପାରିବ କଅଣ ହେବ

ଯଦି ପଶ୍ଚିମ ଦିଗନ୍ତ 

ବୁଡ଼ିଲା ସୂର୍ଯ୍ୟକୁ ମନା କରିଦିଏ 

କୋଳକୁ ନେବାକୁ ?

ଜାଣିଛ କି ତୁମେ,

ଚନ୍ଦ୍ରୋଦୟର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଥିବା କଇଁର

ମନ କେମିତି ଭାଙ୍ଗି ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ,

ଯଦି ସଞ୍ଜ ଆକାଶକୁ

ମେଘ ହଠାତ୍ ଢାଙ୍କି ଦିଏ ?

ଏବେ କାହିଁ ତୁମେ 

ଏଡ଼େ ଅସହିଷ୍ଣୁ ଲାଗ

ଯେମିତି ନିଜ ସିଟରୁ 

ବିନା ଟିକେଟଵାଲା ସହଯାତ୍ରୀକୁ 

ଉଠେଇ ଦେଉଥିବା 

ନିର୍ଦ୍ଦୟ ମୁସାଫିର ତୁମେ

ଯିଏ ତାଠୁଁ ରେଳ ପାଇଖାନା ପାଖରେ 

ବସିବାର ଅଧିକାର ବି ଛଡେଇ ନିଏ ।

କିମ୍ବା ଦୀର୍ଘ ପଥ ଚାଲି 

ମେଘରେ ତିନ୍ତି ଆସିଥିବା ବାଟୋଇକୁ 

ତୁମ ବାରଣ୍ଡା ତିନ୍ତିବ କହି

ତା ଛତାକୁ ବାରଣ୍ଡା ତଳେ 

ରଖିବାକୁ କୁହ ।

ମୋର ଆଗ ପଛ ସବୁ ଜାଣି 

ଶେଷରେ ତୁମେ ବି ରାଗିଲ ।

ତୁମ ଉପରେ ମୋର

କେତେ ଯେ ଭରସା 

ଯେମିତି କପୋତିନୀର ଭରସା 

ଶିମିଳି ଶାଖାକୁ

ଯିଏ ତାର

ନିତି ନିତି କ୍ରନ୍ଦନର ସାକ୍ଷୀ ।

ପ୍ରତିବାଦ କରିବାର ସାହସ ଦେଲ

ଆଉ ପ୍ରତିବାଦର ଭାଷା ଶିଖାଇଲ ବି

ପ୍ରୟୋଗ କରିଲି ତାହା

ନିଜ ପ୍ରିୟ ପରିଜନଙ୍କ ଉପରେ

କିନ୍ତୁ ଏବେ କାହିଁକି କେଜାଣି

ତୁମକୁ ପ୍ରତିବାଦ କରିବାର ହେଲେ

ସେ ଭାଷା ବିସ୍ମରି ଯାଏ ମୁଁ ।

ଏବେ ଟିକେ ଟିକେ କଥାରେ 

କାହିଁ କାନ୍ଦି ପକାଏ ମୁଁ

ଯେମିତି ଲୁହ ହୀରକୁଦର 

ସବୁ କବାଟ କିଏ 

ଖୋଲି ନେଇଛି ମୋ ଆଖିରୁ ।

କେମିତି ବୁଝେଇ କହିବି

ଲାଜକୁଳୀ ମୋ ମନଲତାକୁ

ଯାହାର ପତ୍ର ପତ୍ର ସରମି ଯାଆନ୍ତି

ତୁମ ପ୍ରେମର 

ବର୍ଷା ବିନ୍ଦୁ ମାଡରେ ?

ଏବେ ତୁମେ କହିପାର 

ତୁମ ପ୍ରେମ ମିଛ ଥିଲା;

ହେଲେ ତୁମକୁ କେମିତି ବୁଝେଇବି ?

ତୁମ ପ୍ରେମ ମିଛ ହେଲେ ବି

ସେଇ ମିଛକୁ ନେଇ କେମିତି

ପ୍ରତି କ୍ଷଣ ଜିଏ ଆଉ ମରେ ମୁଁ ।