ଶେଷ ବିଦାୟ

କେତେ ସେ ଖୋଜିଛି 

ଲୁହ ଛଳ ଛଳ ଆଖିକୁ ମଳି 

ସଭିଙ୍କୁ ପଚାରିଛି ,

ତାକୁ କେହି ଦେଖିଛ କି ?

ପ୍ରଶ୍ନ ତା'ର ହତାଶାର ଧ୍ୱନିସହ ମିଳାଇ ଯାଏ ,

ପୁଣି ଲହଡ଼ି ହୋଇ କୂଳକୁ ଫେରିଆସି 

ପିଟିହୋଇ ଦ୍ୱିଗୁଣିତ କରେ ଦ୍ୱନ୍ଦସବୁକୁ ।

ହତାଶ ହୋଇ , ହାର୍ ମାନି ସେ 

ଚିତ୍ ହୋଇ ପଡ଼ିଯାଏ ସେହି କୂଳରେ । 

ଚିଲଟିଏ ହୋଇ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଘୂରି ବୁଲ , 

ତୁମ ଡ଼ାକ ଶୁଣି ଥରିଯାଏ ତା'ର ଛାତି ! 

ହେଲେ ସେ ଉଠି ପାରେନି ଆଉ ,

ମାଛିସବୁ ଆସି ମୁହଁରେ ବସନ୍ତି ! 

ତୁମେ ମାଛି ସବୁକୁ ଘୋଉଡ଼ାଇ ଦେଇ 

ଛାତି ଉପରେ ପଡ଼ିଥିବା ଧଳା ଚାଦରଟିକୁ 

ମୁହଁ ଉପରକୁ ଟାଣିଦେଇ ଚାଲିଯାଏ... ।

ପାଦ ଚିହ୍ନ ତୁମର ଧୋଇଯାଏ ଲହଡ଼ିରେ.... ।

 

ଆଖି ଖୋଲି ସେ ପାଏ ନିଜକୁ 

ଯେଉଁଠି ଦୁହେଁ ଶେଷଥର 

ଅଲଗା ହୋଇଥିଲେ 

ଆଉ କେବେ ଦେଖା ହେବକି ନାହିଁ 

ଜଣା ନଥିଲା କାହାରିକୁ । 

ଦୋଦୋପାଞ୍ଚର ଆବେଗକୁ 

ଚାପି ରଖିବା ଚେଷ୍ଟାରେ 

ଭୂଲି ଯାଇଥିଲେ ଦୁହେଁ

ପରସ୍ପରକୁ ବିଦାୟ କହିବାକୁ ।