ଶେଷ ବିଦାୟ
ଶେଷ ବିଦାୟ


କେତେ ସେ ଖୋଜିଛି
ଲୁହ ଛଳ ଛଳ ଆଖିକୁ ମଳି
ସଭିଙ୍କୁ ପଚାରିଛି ,
ତାକୁ କେହି ଦେଖିଛ କି ?
ପ୍ରଶ୍ନ ତା'ର ହତାଶାର ଧ୍ୱନିସହ ମିଳାଇ ଯାଏ ,
ପୁଣି ଲହଡ଼ି ହୋଇ କୂଳକୁ ଫେରିଆସି
ପିଟିହୋଇ ଦ୍ୱିଗୁଣିତ କରେ ଦ୍ୱନ୍ଦସବୁକୁ ।
ହତାଶ ହୋଇ , ହାର୍ ମାନି ସେ
ଚିତ୍ ହୋଇ ପଡ଼ିଯାଏ ସେହି କୂଳରେ ।
ଚିଲଟିଏ ହୋଇ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଘୂରି ବୁଲ ,
ତୁମ ଡ଼ାକ ଶୁଣି ଥରିଯାଏ ତା'ର ଛାତି !
ହେଲେ ସେ ଉଠି ପାରେନି ଆଉ ,
ମାଛିସବୁ ଆସି ମୁହଁରେ ବସନ୍ତି !&n
bsp;
ତୁମେ ମାଛି ସବୁକୁ ଘୋଉଡ଼ାଇ ଦେଇ
ଛାତି ଉପରେ ପଡ଼ିଥିବା ଧଳା ଚାଦରଟିକୁ
ମୁହଁ ଉପରକୁ ଟାଣିଦେଇ ଚାଲିଯାଏ... ।
ପାଦ ଚିହ୍ନ ତୁମର ଧୋଇଯାଏ ଲହଡ଼ିରେ.... ।
ଆଖି ଖୋଲି ସେ ପାଏ ନିଜକୁ
ଯେଉଁଠି ଦୁହେଁ ଶେଷଥର
ଅଲଗା ହୋଇଥିଲେ
ଆଉ କେବେ ଦେଖା ହେବକି ନାହିଁ
ଜଣା ନଥିଲା କାହାରିକୁ ।
ଦୋଦୋପାଞ୍ଚର ଆବେଗକୁ
ଚାପି ରଖିବା ଚେଷ୍ଟାରେ
ଭୂଲି ଯାଇଥିଲେ ଦୁହେଁ
ପରସ୍ପରକୁ ବିଦାୟ କହିବାକୁ ।