ସ୍ବୀକାରୋକ୍ତି ବିଶ୍ବାସର

ଥମି ତ ଯାଉଛି

ଘଡ଼ିଏ ଭାବୁଛି ବସି ,

ଆପେ ଆପେ ଆଖି ଜକେଇ ଆସୁଛି

ଲୋତକ ପଡୁଛି ଖସି ।

ସହରଟା ସାରା ଶୂନ୍ୟତାରେ ଭରା 

ହଜିଛି ସୁଖର ଚାବି,

ଜୀଅନ୍ତା ମଣିଷ ନିଇତି ଦେଖୁଛି 

ମରଣର ପ୍ରତିଛବି ।

ଶ୍ମଶାନ ଭୂଇଁଟା ଜଳି ଜଳି ଦେଖ

ଥକିଗଲା ପରି ଲାଗେ,

ତଥାପି ଛାଡୁନି ନିର୍ଦୟ ବିଧାତା

ଡାକିନିଏ ବସି ସ୍ବର୍ଗେ ।

ଧାବମାନ ଧରା ଅଟକି ଯାଇଛି

ସ୍ଥାଣୁ ପାଲଟିଛି ଆଜି,

ପ୍ରଶ୍ନବାଣେ ତାର କ୍ଷତାକ୍ତ ଶରୀର

ଉତ୍ତର ପାଉନି ଖୋଜି ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ଯା'ର ଅସ୍ଥିର ଅଥୟ

ଭବିଷ୍ୟତ କିଏ ଜାଣେ ,

ନିରୁପାୟ ହୋଇ ଭାଗ୍ୟକୁ ଆଦରି

ଦିନ ବସି ଖାଲି ଗଣେ ।

ଲଢି ମୁଁ ଶିଖିଛି ତଥାପି ଡରୁଛି 

କାରଣଟା ଜଣା ନାହିଁ ,

ପଥର ସଦୃଶ ହୃଦୟ ମୋହର 

ଥରି ଉଠେ ଆଜି କାହିଁ ?

ମରିନି ଆଶା ମୋ ମଣିଷ ପରା ମୁଁ 

ନୀରବି ଯାଇଛି ଯାହା,

ଚାଲୁଛି ଚାଲିବି ଦୁନିଆଁ ଦାଣ୍ଡରେ

ଖୋଜି ବୁଲୁଥିବି ରାହା ।

ସାକ୍ଷୀ ଇତିହାସ ଏଇ ମୋର ଦେଶ

ଦେଖିଛି କେତେ ବିପତ୍ତି ,

ସବୁକୁ ସହିଛି ଆଡେ଼ଇ ଯାଇଛି

ନରଖି ମନରେ ଭୀତି ।

ନଥିଲା ଉନ୍ନତ ବିଜ୍ଞାନ ସେବେ ତ 

ନଥିଲା ପ୍ରଚାର ପତ୍ର ,

ଗମନାଗମନ ଜୀବନର ମାନ 

କେବଳ ନାମକୁ ମାତ୍ର ।

ନାନା ରୂପ ଧରି ଆସି ମହାମାରୀ 

ତାଣ୍ଡବ ରଚିଛି କେତେ ,

ତଥାପି ପୂର୍ବଜ ନହୋଇ ଅଧର୍ଯ୍ୟ 

ଲଢ଼ିଛନ୍ତି ସାଧ୍ୟ ମତେ ।

ଦାୟାଦ ତାଙ୍କରି ଯିବିନି ମୁଁ ହାରି

ପରୀକ୍ଷା ଏ ସାହସର,

କରୋନାର ଅନ୍ତ ହେବା ତ ନିର୍ଣ୍ଣୀତ 

ସ୍ବୀକାରୋକ୍ତି ବିଶ୍ବାସର ।

ଏମିତି ଏ ରୋଗ ଚାହିଁଲେ ବି କେହି

ପାରିବନି ଏକା ଲଢ଼ି ,

ମିଳିମିଶି ସବୁ ପାଳିଲେ ନିୟମ

ହୁଏ ତ ଯିବ ସେ ଛାଡି ।

ମୁହଁକୁ ଘୋଡେ଼ଇ ସଦା ରହିଥିବ

କାଶ ଛିଙ୍କ ଠାରୁ ଦୂରେ,

ସାବୁନ ଲଗେଇ ଧୋଉଥିବ ହାତ

ଯେତେ ଥର ହୋଇ ପାରେ ।

ମଣିଷ ମଣିଷ ମଧ୍ୟରେ ଦୂରତା

ରଖିଥିବ ଯେବେ ତୁମେ ,

ଘାତକ କରୋନା ପାରିବନି ବ୍ୟାପି 

ଫେରିଯିବ କାଳକ୍ରମେ ।