ସ୍ୱାର୍ଥର ଦାସ ମଣିଷ

ଏ ଶରୀର ଦିନେ ହୋଇଥିଲା ପିଲା

     ଦିନେ ହୋଇଥିଲା ଟୋକା.

ଟୋକା ବୟସରୁ ବୁଢା ହୋଇଗଲା

    ବୁଢାରୁ ମଶାଣି ଡକା ।

ବୁଝି ପାରିଲାନି ଏ ଜୀବନେ କେତେ

     ଅଛି ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ରାସ୍ତା

ଭଲ ଲୋକଟିଏ ହେବାକୁ ଚାହିଁଲେ

     ଭେଲ କରନ୍ତି ହିନସ୍ଥା ।

ଶହେ ଉପକାର କରିଥାଅ କାର

    ଗୋଟେ ଭୁଲ ନାହିଁ କ୍ଷମା

ପାଲଟି ଯାଏ ସେ ଜୀବନର ଶତ୍ରୁ

    ପାଖ ମାଡନ୍ତିନି ଜମା ।

ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ଏହି ମଣିଷ ଜାତିଟା

     ଭାବନାଵ କରେ ପକ୍କା

ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ସଦା ନୁଶୁରୁ ପୁଶୁରୁ

    ସ୍ୱାର୍ଥ ସରିଗଲେ ଧୋକା ।

ପଶୁଠାରୁ ବଳି ପକୃତି ଏହାର

    ଜାଣିତ ଅଜଣା ହୁଏ

ଜାଣି ଜାଣି ସବୁ ଅପକର୍ମ କରେ

    ସବୁଠି ନିନ୍ଦା ବଜାଏ ।

ପୂଛଟିଏ ପଛେ ଥାନ୍ତା ଯଦି ତାର

    କିଏ କୁହନ୍ତା ମଣିଷ

ଜାଣୁଛି ମରଣ ହୋଇଲେ ଜନମ

    ରଚେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଫାଶ ।

ସୁଧୁରି ଗଲେଟି ସବୁରି ମଙ୍ଗଳ

    ଈଶ୍ୱର ହେବେ ସହାୟ

ନୋହିଲେ ଆସିବ ବିନାଶ ସମୟ

    ହେଜ ଥରେ କାଳ ଭୟ ।