ରାତି ମଲେ କିଏ ଅଧିକ କାନ୍ଦେ ?

ରାତି ମଲେ କିଏ ଅଧିକ କାନ୍ଦେ

ଜହ୍ନ ନା ଝରାଫୁଲ ନା ଏ କବି ?

ମିଞ୍ଜିମିଞ୍ଜି କୋଟି କୋଟି ସେ ତାରକା ଆକାଶର,

ପାରେନି ଦୁରେଇ ରାତିର ସେ ଅମା ଅନ୍ଧାର ।

କରେ ଆଲୋକିତ ଏ ସାରା ଧରା ମୋ ମାମା ଚାନ୍ଦ ବିଛେଇ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ,

ଦେଇ ଅନୁପମ ବିସ୍ଛୁରିତ ଶୀତଳ କିରଣ ବଢାଏ ଶୋଭା ମନୋହର ଝରାଫୁଲର ବାସ୍ନା ।

ରାତି ଗଲେ ପାହି ଜହ୍ନ ଯାଏ ହଜି ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକର ଗରମ ପଣତେ,

ସତେ ଯେପରି ଶୀତଳ ଜୋଛନା ହଜିଗଲା କାହିଁ କେତେ ପଛେ ।

ସେ ଝରା ଫୁଲ ଅଟେ ରାଣୀ ତୁ ରାତିର,

ରାତିରେ ଫୁଟି ମହକି ବଢାଏ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ପୁଣି ରଜନୀର ।

ହାଏ ତା ଭାଗ୍ୟ ରାତିକୁ ସଜେଇ ପାଇଛି ଆୟୁଷ ରାତିଟେ,

ମିଶିଯାଏ ମାଟିରେ ଝଡି ଯାଇ ଉଇଁଲେ ସୁରୁଜ ପୁରୁବ ଦିଶା ପଟେ ।

କବି ଯେ ଗଢ଼ଇ ସୁନ୍ଦର କବିତା ଅଳଙ୍କାର ଛନ୍ଦ ଦେଇ,

ଜହ୍ନର ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ଫୁଲରବାସ୍ନା ପୁଣି କେବେ ରାତିର ସୁନ୍ଦରତାକୁ ନେଇ  ।

ହେଲେ କବିତା ପୂର୍ଣ୍ଣତାର ଅଳଙ୍କାରରେ ସଜେଇହେବା ଆଗେ ଯଦି ରାତି ଯାଏ ପାଇ,

ପୁଣି ଏକ ସୁନ୍ଦର ରଜନୀ କବିତା ରୂପୀ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିବାକୁ ଅନେଇ ଥାଏ ଚାହିଁ ।