ରାଜହଂସୀ ପାଇଁ ପଦେ

ରାଜହଂସୀ ମୋତେ ସପନ ଦେଖାଇ

ଲୁଚିଗଲ ରାଜପୁଷ୍କରିଣୀରେ

ତୁମ ପୁଷ୍କରିଣୀ ମାନସରୋବର

ମୁଁ ହଜିଯାଇଛି ସୂକ୍ଷ୍ମ ସାଗରେ ।

ବିନ୍ଦୁସାଗରର ପୌରାଣିକ ଗାଥା

ମୋ' ସୂକ୍ଷ୍ମ ସାଗର ଭିନ୍ନ କାହାଣୀ

କହି ହୁଏ ନାହିଁ ସହି ବି ହୁଏନି

ଦେଇଚାଲେ ଦୁଃଖଭରା ଉଜାଣି ।

ବେଳେବେଳେ ଭାବେ ତୁମ ପୁଷ୍କରିଣୀ

ମାନସରୋବର ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ରମଣୀ

କ୍ଷଣକେ କ୍ଷଣକେ ବାଢ଼ି ଦେଇଚାଲେ

ତା' ନିଜ ଅଙ୍କର ସୁରମ୍ୟ ଠାଣି ।

ମାନସରୋବର ମର୍ତ୍ତ୍ୟପାଇଁ ନୁହେଁ

ଜାଣିଛି ତୁମେ ବି ନୁହଁ ମାନବୀ

ମାନବୀ ରୂପରେ ଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଭୂମିରେ

ଜନମ ନେଇଛ ହୋଇ ଜାହ୍ନବୀ ।

ହଜୁଛି ସିନା ମୁଁ ଖୋଜି ପାଉନାହିଁ

ମୋ' ସ୍ୱପ୍ନ ଭିତରେ ତୁମ ଛବିକୁ

ଛାଇ ବି ଦିଶୁନି , କେମିତି ଭାବିବି

ତୁମ ଛବି ନେଇ ଯିବି ଆଗକୁ ।

ବୁଝି ମୁଁ ପାରୁନି , ଭାବି ବି ପାରୁନି

କିବା ଅପରାଧ ହେଲା ମୋହର

ଜହ୍ନର କୋଳରେ ମଥା ରଖିଲେ ବି

ହୋଇ ପାରିଲାନି ଜହ୍ନ ନିଜର ।

ଭୁଲ୍ କହିଦେଲି ,ଜହ୍ନ ତ ନିଜର

ବରଂ ମୁଁ ଜହ୍ନର ନିଜର ନୁହେଁ

ସେ ସିନା କଲ୍ୟାଣୀ , ମୁଁ ଯେ ଅଭିଶପ୍ତ

ନିର୍ବାଣ ଅଗ୍ନିରେ ନିଜକୁ ଦହେ ।

ଜହ୍ନରେ କଳଙ୍କ ପବିତ୍ର ତୀର୍ଥର

ପଦଯାତ୍ରା ପାଇଁ ସୂଚନା ଦିଏ

ନୁହେଁ ସେ କଳଙ୍କ ବରଂ ପୁଣ୍ୟ ଅଙ୍କ

ଶତାବ୍ଦୀ ଶତାବ୍ଦୀ ଅମର ରହେ ।

ବେଳେବେଳେ ଭାବେ ନିର୍ବାଣ ନେବାକୁ

ସାଂସାରିକ ମୋହ ଆକର୍ଷି ରଖେ

ସଂସାରରେ ମୋର ଶରୀରଟି ସିନା

ତୁମ ଆତ୍ମା ମୋର ନୟନ ଦେଖେ ।

ଏ ନିର୍ବାଣ ଦେହେ ନାହିଁ ଯୋଗଧ୍ୟାନ

ହୁଏତ ମହାପାତକୀ ମୁଁ ଜଣେ

ତୁମେ ତ ସୁଗନ୍ଧା , ସୁରଭିରେ ଛନ୍ଦା

ତପୀ ମୁଁ ହେବି ତୁମର ସନ୍ଧାନେ ।

ଏଥିରେ ଜହ୍ନର ଦୋଷ କିଛି ନାହିଁ

ସବୁ ଦୋଷ ମୋର ଭାଗ୍ୟରେଖାର

ନିୟତି ନିୟମେ ବନ୍ଧା ସେ ଅନିନ୍ଦ୍ୟା

ନାହିଁ ତା' ପାଖରେ ବାଛବିଚାର ।