ପୁନରାବୃତ୍ତି

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ତିନି ଗାର ଡେଇଁ

ସୀତା ହୋଇଗଲେ ଚୋରୀ

କରି ପରିହାସ ଦ୍ଵାପରେ ଦ୍ରୌପଦୀ

ନ ହୋଇଲେ କେତେ ସରି ।

       ଯୁଗେ ଯୁଗେ ନାରୀ ଭୋଗି ନିର୍ଯାତନା

       ତଥାପି ଚାଲିଛି ବାଟ

       ପିଣ୍ଡାଧାରେ ଯିଏ ନ ଚାଲି ଶିଖିଛି

        ଖାଇଛି ଖଣ୍ଡାର ଚୋଟ ।

ଦୁଇ କୁଳ ହିତ କରିବା ସକାଶେ

ବୋଲାଏ ନାମ ଦୁହିତା

ଅଣହୁସିଆର ହୋଇଗଲେ ,ପରେ

ବାକି ରହିଯିବ ଚିତା।

      କାନ୍ଦିବ ଜନନୀ ଗୁମୁରି ଗୁମରି

      ନିନ୍ଦିବେ ସାଇପଡ଼ିଶା

      ମୁଣ୍ଡ ଟେକି ବାପା ନ ପାରିବେ ଚାଲି

      ହେବେ ଖାଲି ଲୋକହସା।

ଆଧୁନିକା ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷିତା ହୋଇ ବି

ବିପଦ ତ ଟଳିନାହିଁ

ଚାରିଆଡେ ଜଳେ ଅଶାନ୍ତିର ନିଆଁ

କେତେ ବନିତାଙ୍କପାଇଁ।

     ସେ ଯୁଗରେ ଥିଲା ଗୋଟିଏ ରାବଣ

     କୁରୁପୁତ୍ର ମାତ୍ର ଶହେ

     ବଦଳିଛି ଯୁଗ, ମରିନି ପ୍ରକୃତି

     ପାପ ଧନ, ମନ ମୋହେ ।

ଜନନୀ, ଭଗିନୀ, ଜାୟାରୂପ ଧରି

ନାରୀ ତ ନ ପାଏ ରାହା

ହାତେ ମାପି ନିତି ଚାଲିବ ଚାଖଣ୍ଡେ

ଧର୍ମ ଏକା ହେବ ସାହା।

     କାଳଚକ୍ର ଘୂରୁଛି ତ ଘୂରୁଥିବ

     ପରଖିବ ଭଲଭେଲ

     ଗୁରୁ, ଗରୁଜନ କଥା ନ ମାନିଲେ

     ନିଶ୍ଚୟ ପୂରିବ କାଳ।