ପ୍ରଣୟିନୀ ପ୍ରତ୍ୟାଶା

ତୁମେ ମୋର, ହୃଦୟ ଭିତରେ ସାଇତା ଛବି

ସୂକ୍ଷ୍ମ ଏକ ଭାବନା ସଂପର୍କେ ଜଡ଼ିତ

କେତେବେଳେ ଯେ, ଶିହରଣେ ଆସ

ପୁଣି କେବେ ନୟନକୁ ସିକ୍ତ କରି ଆସ ।

ସତରେ କହି ହୁଏନା 

ଅଦ୍ଭୁତ ପ୍ରକାର ଅନୁଭୂତି

ଆଞ୍ଜୁଳା ଆଞ୍ଜୁଳା ପ୍ରୀତି କୁସୁମ

ବାଢି ଦିଅ ଏଇ ତୁମର ,

ପ୍ରଣୟିନୀ ହାତରେ ।

ଓଃ କି ଶାନ୍ତି !

କ୍ଷଣିକ ସ୍ପର୍ଶରେ ଚପଳା ଚମକେ

ମୁହଁଟା ଲାଜେଇ ଉଠେ ।

ଏ ସବୁ କ'ଣ ମୁଁ କହି ପାରିଛି ?

ସତରେ ଆଜି କେତେ ଅଲାଜୁକି 

ଶୁଣିବ କି ? ଗୋଟେ କଥା ;

ଏ ସବୁ ପାଗଳାମି 

ତୁମ ଠାରୁ ବିଚ୍ଛେଦ ହେବା ପରେ .....

ମୋତେ ଅନେକ କୁହନ୍ତି

ପ୍ରଣତୀର କେତେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଛି ମ !

ସ୍ବାମୀଙ୍କୁ ଝୁରି ଝୁରି

ହୃଦୟ ଗାଲିଚାରେ ପିରାମିଡ୍ 

ତିଆରି କଲାଣି ।

ସାଥୀ ମାନଙ୍କର ଟାହି ଟାପରା

ମନ ଭିତରକୁ ପାଣିରେ ଟେକା ପଡିଲା ପରି

ଚହଲାଇ ଦିଏ ।

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ତୁମର ଦୁଷ୍ଟାମୀ

ଆଖି ଝରକା ଡେଇଁ ଚାଲି ଆସନ୍ତି ।

ସତରେ ମୁଁ ଯେମିତି ତୁମକୁ ଭଲପାଏ

ତୁମେ କ'ଣ ସେମିତି .....

ତାହାଲେ ଏତେ ଛଳନା କାହିଁକି ?

ଆଗରୁ ତ ତୁମେ ଏମିତି ନଥିଲ ।

ତାହାଲେ ଏହାର ମାନେ ....

ମୁଁ ତୁମ ପାଇଁ ତୁଠ ପଥର ,

କି ଘର କା ମୃଗୀ ଡାଲ ଭାତ ବରାବର ....

ସେ ଯାହା ହେଉ

ଟିକିଏ ଛଳନା 

କି ଟିକିଏ କାହାଣୀ ନଥିଲେ

ଜୀବନର କିଛି ମଜ୍ଜା ନଥାଏ ।

ବନ୍ଧୁ... ଛଳନା କର , କିଛି ଦୁଃଖ ନାହିଁ

ସେତିକି ଧର୍ଯ୍ୟ ରଖି ଥିବ ଛଳନା

ସହ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ .....

ତେବେ ତ ବୁଝି ପାରିବ

ତୁମର ପ୍ରଣୟୀ 

ବିରହ ବେଦନାର କେଉଁ

ଯନ୍ତ୍ରଣା କୂପର ଅନ୍ଧାରେ ବସି

ପ୍ରଦୀପ ଜାଳୁଛି ଛଳନା ପଥ ଭୁଲି

ଫେରି ଆସିବ ମୋର

ଶୁନ୍ୟ ଭଗ୍ନ ହୃଦୟ ମନ୍ଦିରକୁ ।