ପ୍ରିୟତମା

   

ସୂର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରିୟତମା ‌କମଳ କୁସୁମ

ଚନ୍ଦ୍ର ପ୍ରିୟତମା କଇଁ ,

ମୋର ପ୍ରିୟତମା ଗୋଲାପୀ ଗୋରୀଟେ

ତାକୁ ରହିଥାଏଁ ଚାହିଁ ।

ପ୍ରିୟତମା ମୋର ଗୋଲାପ ବଣରେ

ଗୋଟିଏ ଗୋଲାପ କଢି,

ନିତି ସଂଧ୍ୟା ବେଳେ ସେଇ ବଗିଚା ରେ

ବୁଲୁଥାଏ ପିନ୍ଧି ଶାଢ଼ୀ ।

ମନ ଚୋରି କରେ ପ୍ରିୟତମା ମୋର

ହଜିଯାଏ ତାର ସ୍ଵରେ

ତା ପାଦ ପାଉଁଜି ରୁଣୁ ଝୁଣୁ ହେଲେ

ରହି ପାରେନାହିଁ ଘରେ ।

ଧାଇଁ ଯାଏ ସେହି ଗୋଲାପ ବଣକୁ

ଭେଟ ହୁଏ ଦୁହିଁଙ୍କର,

ବୂଲୁଥାଉଁ ଦୁହେଁ ସେହି ବଗିଚାରେ

ମୋର ହାତେ ହାତ ତାର ।

ବରଷା ଛିଟାରେ ଭିଜିଥାଉଁ ଦୁହେଁ

ହାତ ଧରି ପରସ୍ପର,

ରହେ ପ୍ରିୟତମା ମାନସ ପଟରେ

ତୋଳି ଏକ ଅନ୍ତଃପୁର ।