ପ୍ରୀତିର ପରିଣତି

ପ୍ରୀତି କରିବାଟା ଖୁସି ଆଣେ ସିନା

    ପରିଣତି ଦୁଃଖ ଦିଏ

ହୃଦୟରୁ ଯିଏ ଭଲ ପାଏ ସିଏ

     ସେତେ କଷ୍ଟ ପାଇ ଥାଏ ।

ପ୍ରୀତିର ପ୍ରେମଟା ସଫଳ ହୋଇଲେ

     ଖୁସି ଖେଳେ ଅସୁମାରୀ 

ସେଇ ପ୍ରୀତି ଯେବେ ବିଫଳ ହୁଅଇ

     ଆଖି ଲୁହ ଯାଏ ଝରି ।

ମନ କଥା ଖୋଲି କହି ପାରେ ନାହିଁ 

     ଏଇ ଆଖି ତାକୁ ଖୋଜେ

ପରିଣତି ଯେବେ ଧୋକା ଖାଇ ଯାଏ

     ଲୁହରେ ଏ ଆଖି ଭିଜେ ।

ଆଜିକାଲି ପ୍ରେମ ରଫ୍ ଖାତା ପରି

    ତାକୁ ବା ପଚାରେ କିଏ

ଉପରେ ଖାଲି ସେ ପ୍ରୀତି ପରଶଇ

     ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ ଧାଏଁ ସିଏ ।

କେବେ କେବେ ଏଇ ପ୍ରୀତି ପରିଣତି 

    ପରିବାର ପାଇଁ ହୁଏ

ଜାତି ଧର୍ମ ପ୍ରଥା ବାଛନ୍ଦ ଭୟରେ

    ପ୍ରତିବାଦ କରାଯାଏ ।

ଉଚ୍ଚ ନୀଚ୍ଚ ଭେଦ ଭାବନାକୁ ରଖି

     ତଉଲ କରନ୍ତି କେତେ

ଯାନି ଯଉତୁକ ଦେବା ନେବା ପଥେ

     ଛଳନେ ହଟାନ୍ତି କେତେ ।

ଈର୍ଷା ପରାୟଣ ହୋଇ କେତେ ପୁଣି

    ନାଟକୁ ଲଗେଇ ଦ୍ୟନ୍ତି 

ଦୁଇଟି ମନକୁ ବିଷାକ୍ତ କରିଣ

     ବିଛେଦ ଘଟାଇ ଥାନ୍ତି ।

ବିଛେଦଟି ଯେବେ ଥରେ ହେଇ ଯାଏ

    ନା ସିଏ ମିଶି ପାରେ

ଯଦି ବା ମନଟି ଉପରେ ମିଶଇ

     ହୃଦୟ ରହଇ ଦୂରେ ।

ଜାତି ପ୍ରଥା ନୀତି ବେଳେ ବେଳେ ପୁଣି

     ଫାଟ ସୃଷ୍ଟି କରି ଥାଏ

ପରିବାର ସମ୍ମାନ ପାଇଁ କିଏ ପୁଣି

     ନିଜ ଖୁସି ବଳି ଦିଏ ।

ଅନ୍ୟ ଖୁସି ପାଇଁ ନିଜେ ଲୁହ ପିଇ

    ଯାଏ ପଛଘୁଞ୍ଚା ଦେଇ 

ହେଲେ ସେଇ ପ୍ରୀତି ହୃଦୟ ଇଲାକୁ

    ନା କେବେ ଲିଭି ଥାଇ ।

ତାର ସ୍ମୃତି ନେଇ ବଞ୍ଚି ଥାଏ ସିଏ

    ପ୍ରୀତି ଫଗୁଣରେ ଭିଜି

ପ୍ରୀତି ପରିଣତି ଯେତେ କଷ୍ଟ ଦେଉ

    ତା ଭିତରେ ଯାଏ ହଜି ।

କେତେବେଳେ ଏଇ ପ୍ରୀତି ପରିଣତି 

    ସଫଳ ତ ହୋଇଥାଏ

ସବୁ କିଛି ଛାଡି ବିଶ୍ୱାସ ସେ କରି

    ତାର ସାଥେ ଚାଲି ଯାଏ ।

ଯାହା ମୁଁ କହୁଛି ମିଛ ନୁହେଁ ଜମା

    ସତ୍ୟତା ରହିଛି ବେଶୀ

ପ୍ରୀତି କରିବାଟା ଏମିତି ଗୋଟିଏ

    ଆପେ ପାଦ ଗଲା ଖସି ।

ନିର୍ବନ୍ଧ ସରିଲା ମଙ୍ଗନ ଆସିଲା

    ଝିଅର ଯେ ଦେଖା ନାହିଁ 

ଯେତେ ସେ ଖୋଜିଲେ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ

     ଖୋଜି ପାଇଲେନି କାହିଁ ।

ଯାହାକୁ ଟ୍ୟୁସନ ଝିଅ କରୁ ଥିଲା 

     ତାର ସାଥେ ଚାଲି ଗଲା

ଗଲା ବେଳେ ଟଙ୍କା ସୁନା ଅଳଙ୍କାର 

    ସାଥେ ସବୁ ନେଇଗଲା ।

ଆଗ ଦୁଇ ମାସ ଭଲ ଯେ ପାଇଲେ

     ତା ଦରମା ନେଇ ଗଲେ

ଜାଳି ପୋଡି ଦେଇ ଶେଷରେ ତାହାକୁ

     ଜୀବନରେ ମାରି ଦେଲେ ।

ଜାତିଆନ ଯେବେ ବସିଲା ତାଙ୍କର

     ବୈକାଠିଆ କରି ଦେଲେ

ନିଆଁ ପାଣି ସବୁ ବାଛନ୍ଦ କରିଲେ

    ଅପମାନ ବହେ କଲେ ।

ବାଘ ଖାଇବାଟା ଯେତିକି କାଟେନି

    ଘୁଷୁରାଟା ବେଶୀ ବାଧେ

ସେଇ କଳଙ୍କକୁ ଲିଭେଇବା ପାଇଁ 

    ମାରି ଦେଲେ ରାତି ଅଧେ ।

ପୁଅକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିଣ ଝିଅଟି

     ଜୀବନକୁ ବଳି ଦେଲା

ପ୍ରୀତି ପରିଣତି ଏମିତି ଗୋଟିଏ 

     ଅଲିଭା ସେ ରହିଗଲା ।

କୋଉଠି ପୁଅଟି ଦେଇଥାଏ ଧୋକା 

    କୋଉଠି ଦିଅଇ ଝିଅ

ହେଲେ ପରିଣତି ସମାନ ଆସଇ

    ଛୁଟଇ ଲୋତକ ସୁଅ ।

ପ୍ରେମ ଯେବେ ଯିଏ ଯାହାକୁ କରୁଛ

     ଧୋକା କେବେ ଦିଅ ନାହିଁ 

ଯଦି ଧୋକା ଦେବା ମନରେ ରଖୁଛ

      ଭଲ ପାଅ ନାହିଁ କେହି ।

ଆରମ୍ଭଟା ସିନା ଖୁସି ସିଏ ଦିଏ

      ଝରୁଥାଏ ମିଠା ମହୁ

ପରିଣତି ଯେବେ ଦୁର୍ବିସହ ହୁଏ 

    ଝରେ ତ ସେଥିରୁ ଲହୁ ।

ଭାବି ଚିନ୍ତି ଭଲେ ନିଷ୍ପତ୍ତି ଯେ ନିଅ

     ପଛରେ ନ ରଖ ଭୀତି

ପ୍ରୀତି ପରିଣତି ହେଉ ମଧୁଝରା 

     ନ ହେଉ କେବେ ସେ ଇତି ।