ପ୍ରୀତିର ଆହ୍ବାନ

ଆସ ଦୁହେଁ ଉଡିଯିବା ଦୂର ଆକାଶକୁ

ପୀରତିରେ ଭିଜୁଥିବା ନ ଡରି କାହାକୁ ।

ସୁରୁଜ ଉଇଁଲେ ମନେ ଜାଗୁଥିବ ଆଶା

ଦୂର ହେଇଯାଉଥିବ ସକଳ ନିରାଶା ।

ତାରାମେଳେ ବୁଲୁଥିବା ସବୁ ଭୁଲିଯାଇ

ଜହ୍ନ କୋଳେ ବସୁଥିବା ପାଖାପାଖି ହୋଇ ।

ମେଘ ସାଥେ ନାଚୁଥିବା ଗାଉଥିବା ଗୀତ

ବିଜୁଳିର ଚମକରେ ହୋଇ ରୋମାଂଚିତ ।

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଇସାରାରେ ପ୍ରେମରଙ୍ଗ ମାଖି

ତୋଳୁଥିବା ବସାଟିଏ ହାତେ ହାତ ରଖି ।

ନଥିବ କାହାରି ଭିଡ଼ ଅବା କୋଳାହଳ

ଶାନ୍ତିରେ ମନର ତଳେ ପ୍ରେମ ହେବ ଠୁଳ ।

ରାତ୍ରି ଶେଜେ ଶୋଉଥିବା ବହଳ ନିଦରେ

ବିତୁଥିବ ସାରା ରାତି ପ୍ରୀତି ପ୍ରଣୟ ରେ ।

ସୂରୁଜର ଆଗମନେ କଅଁଳ ମନରେ

ଢେଉ ଖେଳୁଥିବ ଆଶା ଆମ ପରାଣରେ ।

ତନୁ ମନ ହୃଦେ ଥିବ ପ୍ରୀତି ସମର୍ପଣ

ପ୍ରତାରଣା ଛଳନାର ନଥିବ ଯେ ଚିହ୍ନ ।

ମୁକ୍ତିର ମହକେ ଭରି ହସିବ ଜୀବନ

ଶୁଭୁଥିବ କର୍ଣ୍ଣେ ସଦା ପ୍ରୀତିର ଆହ୍ବାନ ।