ପ୍ରୀତି ଦୁଲାଳୀ

ଲେଖୁଛି ଗୋ ରାଧା ତୁମପାଇଁ ପ୍ରେମ

     ପିଆଲାରୁ ଦୁଇଧାଡ଼ି ,

ପଲକେ ପଲକେ ମୋତେ ମାରୁଅଛି

    ମୋ' ପ୍ରେମର ଘଡଘଡି ।

କେତେବେଳେ ରାଧା କେବେ ପୁଣି ମୀରା

    କେବେ ସତେ ମୋ' ରୁକ୍ମିଣୀ ,

ପ୍ରୀତି ଓଢଣୀକୁ    ପଣତରେ ଧରି

     ନେଲ ମୋର ମନ କିଣି ।

ଯମୁନା ନଈ ବି    ଉଛୁଳି ଉଠିଲା

    ତୁମ ପ୍ରେମ ଉଜାଣିରେ ,

କାହିଁକି ଲୋ ସଖୀ ଏତେ ନିରିମାଖି 

    ଯମୁନା ତୁମକୁ ଝୁରେ !

ଦୂର ପ୍ରେମ ସତେ   ମଧୁର ମଧୁର

    କିଏ ବା ବୁଝି ପାରିବ ,

କୁମୁଦିନୀ ଅବା    ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ପଚାର

    କେ' ଆଉ କହି ପାରିବ ?

କଳାମେଘ ଦେଖି  ମୟୂରୀ ନାଚଇ

   ପ୍ରେମରେ ହୋଇ ପାଗଳୀ ,

ଆଉ କାହା ପ୍ରେମ ସରି ହୋଇବ କି

   ତୁମେ ଯେ ପ୍ରୀତି ଦୁଲାଳୀ !

ଯିବି ମୁଁ ଯିବି ଗୋ ଧାଇଁ ଧାଇଁ ଯିବି

    ଜଗିଛି ସେ ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ ,

ରଥ ନାହିଁ ମୋର  ରଖିଛି ହୃଦୟ

    ଆଣି ପାରିବି ତୁମକୁ ।

ରାଧା ହୁଅ ଅବା ମୀରା କି ରୁକ୍ମିଣୀ

    କରିନିଅ ଗଳା ମାଳି ,

ଧନ୍ୟ ହେବ ମୋର ଦୁର୍ଲଭ ଜନମ

   ହୋଇ ତୁମ ବନମାଳୀ ।

କୃଷ୍ଣ ତ ମୁଁ ନୁହେଁ ନ୍ୟୂନ ମାତ୍ର କବି 

   ମୋ କାବ୍ୟର କବୟିତ୍ରୀ ,

ରାଧା ମୀରା ନୁହଁ ରୁକ୍ମିଣୀ ବି ନୁହଁ

  ମୋ' କବିତା,ମୋ' ଗାୟତ୍ରୀ !

ଗାୟତ୍ରୀ ମନ୍ତ୍ରର  ମୃଦୁ ଧ୍ୱନି ସିନା

    ପ୍ରାଣକୁ ପବିତ୍ର କରେ ,

ତୁମରି ସଙ୍ଗୀତ  ତୁମରି ସଂସ୍କୃତି

  ମୈତ୍ରୀ ବାଢେ ସମାଜରେ ।

ସମାଜେ ନିଜର   ନୁହେଁ ନିଜ ମନ

    ତୁମେ ତ ମନ ମୋହର ,

ଲେଖୁଛି ଲୋ ରାଧା ଚିତ୍ର ବି ଆଙ୍କୁଛି

    ଈର୍ଷା ପଣ ଆକ୍ରୋଶର ।

ଆସ ରାଧା ଆମେ ଚିତ୍ରିଦେଇ ଯିବା

    ନୂଆ ରଙ୍ଗ ସମାଜର ,

ନଥିବ କପଟ    ନଥିବ ଛଳନା

    ଥିବ ଖାଲି ପ୍ରୀତି ସୁର ।

ପ୍ରୀତିରେ ପ୍ରୀତିରେ ରୀତିରେ ନୀତିରେ

     ଫୁଲ ଫଗୁଣ ଝରିବ ।

ଉଇଁବ ଗୋ ରାଧା ପ୍ରତ୍ୟୁଷେ ପ୍ରାଚୀରେ 

     ନୂଆ ସୂରୁଯ ଉଇଁବ !!