ପ୍ରେମର ଭାଷା

ପ୍ରେମ ଅଟେ ନିତ୍ୟ,

ପ୍ରେମ ଚିର ସତ୍ୟ, ଶିବ, ସୁନ୍ଦର, 

ପ୍ରେମର ସମ୍ପର୍କେ, ସରବେ ବନ୍ଧା

ପ୍ରେମ ହିଁ ଚିର ଶାଶ୍ଵତ,

ପ୍ରେମ ଅମର ସଂଗୀତ,

ତାର ନାହିଁ ବିନାଶ,

ପ୍ରେମ ଅଟେ ମଧୁଛନ୍ଦା l

    

ପ୍ରେମ ସ୍ରୋତସ୍ବିନୀ ମନ୍ଦାକିନୀ,

ପ୍ରେମର ସଂଜ୍ଞା କାହୁଁ ବୁଝିବ,

ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଖେ ଯାର ଥାଏ ମନ,

ଲାଳସା ବିହୀନ ସମ୍ପର୍କ,

ଅସରା ଅମୃତରୂପୀ ସତ୍ୟ, 

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଅଟଇ ତାହା ସ୍ୱାର୍ଥହୀନ l

ପ୍ରେମରୁ ମିଳନ୍ତି ସ୍ବୟଂ ଗୋବିନ୍ଦ,

ପ୍ରଭୁ ଅଙ୍ଗେ ଭାବନା

ରେ ମନ ହୁଏ ଓତପ୍ରୋତଃ ଜଡିତ 

ନଥାଏ ଦୁଃଖ, ନଛୁଏଁ ଅଭାବ, ପାଇଣ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ, ମନଟି ସମର୍ପଣ ପ୍ରେମ ଭାବେ ହୁଏ ଉଲ୍ଲସିତ l

ମିଳେ ପ୍ରେମର ସ୍ୱରୂପ,

ଦୃଷ୍ଟ ଆଦାମ-ଇଭ, ରାମ-ସୀତା, 

ରାଧା-କୃଷ୍ଣ, ଶିବ-ପାର୍ବତୀ ରେ 

ଯୁଗଳ ବନ୍ଦିର ସମର୍ପଣ ଭାଵ ଜାଣିବା କେମିତି ନପଢ଼ିଲେ

ଭାଲେଣ୍ଟାଇନର ଇତିହାସକୁ ଥରେ l

ରୋମୀୟ ସମାଜେ ସତ୍ୟ, ଶିବ, ସୁନ୍ଦର ପ୍ରେମ ର ଥିଲେ 

ଉପାସକ ସନ୍ଥ ଭାଲେଣ୍ଟାଇନ 

ରାଜା କାଡ଼ିୟସ ପ୍ରେମର ବିରୋଧରେ ରାଜଦ୍ରୋହୀ ଦୋଷେ 

ଦଣ୍ଡି ସନ୍ଥଙ୍କୁ କରିଲେ ନିଧନ ।

ସନ୍ୟାସୀ ପାଇଲେଟି ସିନା ଫାଶୀ,

ଅମରତ୍ବ ଲାଭ କଲେ, 

ପ୍ରେମ ଜିତିଗଲା ଉଡ଼ାଇଲେ ପ୍ରେମର ଧ୍ବଜା 

ପ୍ରେମର ପ୍ରଦୀପ କଲେ ପ୍ରଜ୍ଜଳିତ,

ଆଜି ବି ଗାଉଛି କାଲି 

ବି ଗାଇବ, ଗର୍ଜିୁଛି ଓ ଗର୍ଜିବ ପ୍ରେମର ବାଜା ।

ପ୍ରେମରୁ ଝରେ ମକରନ୍ଦ,

ପ୍ରେମରେ ନଥାଏ ଜାତି ଧର୍ମଗତ 

ବାଧା, ନଥାଏ ସେଠାରେ ଛୁଆଁ ଅଛୁଆଁ

ପ୍ରେମ ହିଁ ଗୋଲାପ, ପ୍ରେମ ହିଁ ଅରୂପ,

ଲଳିତା ପ୍ରେମେ ହୋଇ 

ଥିଲେ ବନ୍ଧା ବିଦ୍ୟାପତି, ଜାଣଇ ଦୁନିଆଁ l

ପ୍ରେମ ଲାଲ ହେଉ କି ସବୁଜ ହେଉ ବି ଅରୂପ, ତାହା ପ୍ରତ୍ୟେକ

ପ୍ରାଣର ସ୍ନେହଭରା ଝଙ୍କାରଟିଏ, 

କବିତାଟିଏରେ ତାର ଛବିକୁ ଆଙ୍କିବା କବିର ମନ ଆକାଶରେ 

ସଦା ସର୍ବଦା ଅସମାପ୍ତ ରହିଥାଏ ।

 

ପ୍ରେମମୟ ହେଲେ ମନରେ ନଆସେ ବଡ ସାନ ନଥାଏ ତା

ସମୁଖେ ତଫାତ୍ ଆପଣା ପର

ଗୋପରେ ନନ୍ଦ ଘରେ,

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ପ୍ରେମେ ଯଶୋଦା କିପରି 

ବାନ୍ଧିଥିଲା କହ୍ନେଇକୁ ତାର ।

ଭୁଲି ଯାଇଛ କି କେଦାର-ଗୌରୀର ପ୍ରେମଗାଥା, ସେଇ

କୀର୍ତ୍ତି ଯାଇଛି ଅମର ରହି

ରୁଙ୍କ୍ମୁଣୀ-କୃଷ୍ଣଙ୍କ କାହାଣୀରେ ପ୍ରେମର ଧାର ସମସ୍ତଙ୍କର 

ମନରେ ରହିଛି ଆଙ୍କି ହୋଇ  l

କେବେ ଯଦି ପ୍ରିୟ ଅବା ପ୍ରିୟାର ମନ ଫାଟେ, କରିଥାଏ

ତାହା ହୃଦୟ ବନକୁ ଦହନ 

ଏହା ତ ନିଶ୍ଚିତ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଉଦାସପଣ, ସୀମାହୀନ ଅଟଇ 

ତାହାର ମଧୁର ସମ୍ମୋହନ l

କାହା ମନରେ ଆସିପାରେ ବିଚିତ୍ର ଭାବନା ଅବା ଦହଗଞ୍ଜ 

କିନ୍ତୁ ତାହା ତ ସଦା ପ୍ରେମର ସ୍ୱର 

ପ୍ରେମ ତ ଆତ୍ମାର ବସନ୍ତ ମଳୟ, ନୂହେଁ ଅଦ୍ଭୁତ, କିନ୍ତୁ ତାର

ବିନା ଏକ ରୂପ ଦରଜ ହୃଦୟର l

ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ ଏପରି କଥା, ନଥାଏ ସେଥିରେ କେବେ କାମନା 

ବାସନା ଅବା କିଛି ପାଇବାର ଆଶା

ନୂହେଁ କେବେ ଜାଲି, ତାହା କରେ ନର-ନାରୀ ଦୁଇ ଜଣକୁ 

ମତୁଆଲା, ଆଣେ ମଧୁର ଭାଷା l

ପ୍ରେମ ନୂହେଁ କେବେ ଏହା କେଉଁ ମନିଷୀଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି, ନୂହେଁ 

କେବେ କାମନା ଅବା ବିକୃତି ମନ

ପ୍ରେମ ଏକ ନୈସର୍ଗିକ ଶବ୍ଦ, ଧୃବ ତାରା ସମ ଆତ୍ମାର 

ସ୍ବତଃପୂର୍ତ୍ତ ସୁଧାମୟ ପ୍ଲାବନ l

ଯୁବ ପିଢ଼ି ଉଲ୍ଲସିତ ହୁଏ ଯେବେ ଫେବୃଆରୀ ଚଉଦ 

ଆସଇ ବରଷେକେ ଥରେ,

ପାଳିଲେ ସେ ପ୍ରେମର ଦିବସ ପ୍ରେମୀ ଯୁଗଳ, ମତାନ୍ଧ 

ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତି କିଆଁ ମନରେ l

ହୃଦୟର ସ୍ପନ୍ଦନକୁ ଦେଖିବାର ଦୁର୍ବାର ଅଭିପ୍ସାକୁ ମତାନ୍ଧ 

କି ଅନ୍ୟ କେହି ପଥରୋଧ କରି ପାରିବ

ପିତା ମାତା, ଭାଇ ଭଉଣୀ, ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକା ପ୍ରେମ ନିସ୍ବାର୍ଥ,

ନିସ୍କାମ, ପାର୍ଥିବ ସମ୍ପଦ ତାପରି କଣ ସରି ହେବ ।

ପ୍ରେମ ନୁହେଁ କାମନା, ପ୍ରେମ ନୁହେଁ ଏକ ମୋହ, ଜଗତ

ସମ୍ପର୍କର ନିସ୍କାମ ଭାବନାରେ ଆତଯାତ

ପ୍ରେମ ହିଁ ଆତ୍ମା, ପ୍ରେମ ପରମାତ୍ମା, ପ୍ରେମ ଅହିଂସା, ତେଣୁ

ପ୍ରେମକୁ ପାଆନ୍ତି ଭଲ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ ।