ପ୍ରେମର ଅବିର

ଶୀତ ଯେବେ ଆସେ

ପଉଷ ରାତିରେ

ଧରି ତାର ପରିବାର

ସନ୍ତୁଳନ ଘଟେ

ପୃଥିବୀ ମାତାର

ଝରେ ମୁକୁତାର ଝର ।

ଚଲାପଥ ଯେବେ

ଗ୍ଲାନି ଭରିଦିଏ

ଦେହ ମନ ଶରୀରରେ

ଓଡ଼ିଆ ସଂସ୍କୃତି

ପର୍ବର ପ୍ଲାବନେ

ଅମୃତର ବାରି ଢାଳେ ।

ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ ମନ

ଖୋଜେ ମଧୁବନ

ମଧୁପର ଘୁଙ୍ଗୁରରେ

କେବେ ହସେ କେବେ

କାନ୍ଦେ ଆଢୁଆଳେ

ସ୍ମୃତିର ଚାଦର ତଳେ ।

ଶୁଭ୍ର ସକାଳର 

କାକର ବିନ୍ଦୁରେ

ଯେବେ ନବ ବର୍ଷ ଆସେ

ସବୁରି ମନରେ

ନବ ଉଦ୍ଦୀପନା

ଭରିଦିଏ ରସେ ରସେ ।

ଅପସରି ଯାଏ

ଦୁଃଖ ଓ ଯାତନା

ନବ କିରଣ ଆବେଗେ

ନାଚି ନାଚି ଯାଏ

ମନର ଜୋଛନା

ଆଶାର ମିନାର ସାଙ୍ଗେ ।

ଭୁଲିଯାଇ ସବୁ

ମାନ ଅଭିମାନ

ଚାଲିବା ପ୍ରୀତି ପଉଷେ

ମନେ ବୋଳିଦେଇ

ପ୍ରେମର ଅବିର

ବାସୁଥିବ ବିଭୁ ସ୍ପର୍ଶେ ।