ପ୍ରେମ ନେଇଛି ନିର୍ବାଣ

ସହରଟା ସାରା ଉଠୁଛି ପଡୁଛି

ପ୍ରେମକୁ ପାଇବା ପାଇଁ ,

ଚାରିଆଡେ ଖାଲି ବେପାରୀଙ୍କ ଭିଡ଼

ପ୍ରେମ ବା ମିଳିବ କାହିଁ ?

ବିଭତ୍ସ ରଙ୍ଗର ବିକୃତ ତୂଳୀରେ

ପ୍ରେମର ସଂଜ୍ଞାକୁ ଫାଙ୍କି ,

ମଣିଷ ଦେଇଛି ପ୍ରେମର ଚିତ୍ରକୁ

ହୀନ ନଜରରେ ଆଙ୍କି !

ମଣିଷର ମନ ପାଲଟି ଯାଇଛି

ନର-ରାକ୍ଷସଙ୍କ ହାଟ ,

ମାନବ ହୃଦୟ ମିଳୁଛି ବା କାହିଁ

ଚାରିଆଡେ ଖାଲି ଫାଟ !

ଏ ସହର ଦିନେ ହସି ଉଠୁଥିଲା

ତା' ଓଠେ ମଧୁ ଝରାଇ ,

ଗାଇ ଯାଉଥିଲା ପ୍ରୀତିର ସଙ୍ଗୀତ

ପ୍ରେମେ ମହମହ ହୋଇ ।

ନୀଳ ସାଗରରେ,ବଉଦମାଳାରେ

ସକାଳ ସଞ୍ଜରେ ପ୍ରେମ ,

ପକ୍ଷୀ କୂଜନରେ,ତରୁ ଲତା ଡାଳେ

ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗ ଅନୁପମ !

ଜନନୀ କୋଳରେ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ପ୍ରେମର

ମୃଦୁ ମଧୁ ନିର୍ଝରିଣୀ ,

ଭଗିନୀ ପ୍ରାଣର ନିଆରା ପଣତେ

ବନ୍ଧନ ଥିଲା ବନ୍ଦିନୀ !

ବନ୍ଧନ ତ ନୁହେଁ କାହା ହୃଦୟର

ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ ସ୍ରୋତ ,

ଦୁଇଟି ପ୍ରାଣର ଆତ୍ମୀୟ ସମ୍ପର୍କ

ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଅଭିପ୍ରେତ !

କାହିଁ ଗଲା ସେଇ ରାଧା କୃଷ୍ଣ ପ୍ରୀତି

ମୀରାର ତ୍ୟାଗ ତର୍ପଣ ,

ମିଛ ମଣିଷର କପଟ ଜାଲରେ

ପ୍ରେମ ନେଇଛି ନିର୍ବାଣ !

ନାହିଁ ପ୍ରେମ ନାହିଁ ପବିତ୍ର ବନ୍ଧନ

ନାହିଁ ମାନବୀୟ ପ୍ରୀତି ,

ବସୁନ୍ଧରା ଆଜି ନିର୍ବାକ୍ ନିସ୍ତବ୍ଧ

ଦେଖି ମଣିଷର ରୀତି ।

ହେ ମାନବ ବନ୍ଧୁ ତୁମେ ପ୍ରେମ ସିନ୍ଧୁ

ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦାନ ,

ରଚି ଦେଇଯାଅ ମଧୁର ସମ୍ପର୍କ

ଭାବବିହ୍ଵଳ ବନ୍ଧନ !

ବନ୍ଧନରେ କେବେ ଭରିଦିଅ ନାହିଁ

ତୀବ୍ର ହଳାହଳ ବିଷ ,

ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ତୁମେ ଅମୃତ ସନ୍ତାନ

ବାଣ୍ଟ ପୁଣ୍ୟର ପୀୟୂଷ !