ପ୍ରଚ୍ଛନ୍ନବେଶୀ

ଆପଣା ଗୁଣ ଜାଣି ନର ॥ ହେବାକୁ ସମ୍ପନ୍ନ ସୁନ୍ଦର

ଲୁଚାଏ ଆପଣାର ଗୋତ୍ର ॥ ରଙ୍ଗାଏ ହୀନ ଯେ ଚରିତ୍ର

ରଙ୍ଗାଏ ଯେହ୍ନେ ବିଶ୍ୱପ୍ରାଣ ॥ ରଙ୍ଗ ବିରଙ୍ଗ ଯେତେ ବର୍ଣ୍ଣ

ଆନ ଯେତେକ ମନ୍ଦଭାବ ॥ ଥାପଇ ଷଡ୍ଡର୍ଶୀ ସ୍ୱଭାବ

ଛନ୍ଦ କପଟ ମନ୍ଦ ବଳେ ॥ ଆଣଇ ସାଧୁସଙ୍ଗ ମେଳେ

ତା’ପରେ ଯେହ୍ନେ ପାଏ ବଳ ॥ ଛାଡ଼ିବାକୁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ମଣ୍ଡଳ

ଈଶ୍ୱର ବୋଲି ଭାବ ହୋଏ ॥ ଇତର ସ୍ପର୍ଦ୍ଧା ବୃଦ୍ଧି ପାଏ

...

-ପ୍ରଭୂ