ପ୍ରଭାତ

ଧୂସର ଚଟାଣେ ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ଚାଦର

  ବିଞ୍ଚି ଦେଇଗଲା କିଏ

ଆଲୁଅ ମୁରୁଜ ଆଦିତ୍ୟ କିରଣେ

  ଆଙ୍କି ଦେଲା ପରା ସିଏ ।

ସବୁରି ମନରେ ଆଶାର କିରଣ 

 ସଞ୍ଚାରିତ କଲା ଯିଏ

ଶେଫାଳୀ ପସରା ଭୂଇଁ ସାଉଁଟିଲେ

  ଛୁଇଁ ଦେଲା ତାଙ୍କୁ ସିଏ।

କାକରର ଟୋପା ଦିଶେ ମୁକ୍ତା ସମ

 ପଡି ଆଲୋକ କାହାର

ଶସ୍ୟ ଶ୍ୟାମଳ ମାଆଟି ଆମର

   ନାହିଁ ତାର ପଟାନ୍ତର ।

ଅମୃତମୟ ସୃଷ୍ଟି ଝଲସିଲା 

  ଅପାର କରୁଣା ଦୃଷ୍ଟି

ସବୁରି ମଙ୍ଗଳ କର ଦୟାମୟ

  କର ଆଶିଷର ବୃଷ୍ଟି ।