ପରାଣ ହୋଇବ ତୋଷ

ମନ ତୋଷିବାକୁ ଯେତେକ ପ୍ରୟାସ

କରୁଅଛ ଆଗୋ ସଖି ,

ସେଇ ମନ ଯାଇ ଆଉ କା ପାଖରେ

ହୋଇ ପାରୁନି ମୁଁ ସୁଖୀ ।

କେମିତି କହିବି କେତେ ଯେ ବେଦନା

ଚାପି ରଖିଛି ଏ ମନେ ,

ଅହରହ ସେଇ ମନମୋହନଙ୍କ 

ବଂଶୀଧ୍ୱନି ଶୁଭେ କାନେ ।

ନୟନ ଯୁଗଳ ଝୁରୁଅଛି ସଦା

ଦେଖିବାକୁ ନୀଳ ତନୁ ,

ଆନ କେଉଁଥିରେ ରୁଚି ନାହିଁ ମୋର

ସେଇ ମନଚୋର ବିନୁ ।

ଦିବାନିଶି ଖାଲି ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଝୁରୁଛି

ମରମ ହେଉଛି ଦହି ,

ଆଗୋ ସଖିଶ୍ରେଣୀ ବିରହ ବେଦନା 

ଆଉ ହେଉନାହିଁ ସହି ।

ଆଣିଦେବ ଯଦି ସେ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁଙ୍କୁ

ପରାଣ ହୋଇବ ତୋଷ ,

ତେବେ ଯାଇ ମୋର ମଉଳା ମୁହଁରେ

ଉକୁଟି ଉଠିବ ହସ ।