ପଳାତକ ପ୍ରିୟା

ହେନା ଫୁଲ ପେନ୍ଥା ଦେଖିଲେ ଲାଗଇ

ବସନ୍ତ ଘନେଇ ଆସେ ।

ମୋ ପ୍ରିୟା ର ମନ ହୁଏ ଛନ ଛନ

ହେନା ଫୁଲର ସୁବାସେ ।

ମହମହ ତୋର ସୁଗନ୍ଧୀତ ବାସ୍ନା

ଆକର୍ଷଣ କରେ ମନ ।

ନାଗ ,ବୋଡା ହୁଏ ତୋର ମତୁଆଲା

ମଣିଷର କଥା ଆନ ।

ତୋ ମୃଦୁ ମଳୟ ବାସ୍ନା ସୁମଧୁର

କିମିଆଁ କରୁ ସଭିଙ୍କୁ ।

ପେନ୍ଥା ପେନ୍ଥା ଫୁଲ ବଉଳବେଣୀ ଯେ

ତୁ ଲାଗୁ ପ୍ରିୟ ସଭିଙ୍କୁ ।

ତୋର ଏ ମହକ ଆଣିଥିଲା ଭିଡି

ମୋର ପ୍ରିୟା ପ୍ରୀତି ପାସେ ।

ଅମାନିଆ ପ୍ରିୟା ମାନୁନାହିଁ କଥା

ଦାରୁଣ ଦୁଃଖ ପରଶେ ।

ଭଲ ପାଇବାର ଆଶାବାଡି ସେ ମୋ

ସେ ମୋର ହୃଦ ସ୍ପନ୍ଦନ ।

କିମ୍ପାଇଁ ହେଉଛି ପଳାତକ ପ୍ରିୟା

ନେଉଛ ମୋର ଏ ପ୍ରାଣ ।

ଆଖିରୁ ଆଖିଏ ଲୁହ ଢାଳିଦେଇ

ପାଦ ପଖାଳିବି ତାର ।

ଭଲ ପାଇବାର ଏ ଯେଉଁ ଯାତନା

ସ୍ମୃତି ହେଇ ଯିବ ମୋର ।

ମନେଇ ପ୍ରିୟା ମୋ ବୁଝୁନି ଅନ୍ତର

କେତେ ଭଲପାଏ ତାକୁ ।

ଆଉ କେହି ଏତେ ପାଇବେନି ଭଲ

ବୁଝିବ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ।

ତାକୁ ପ୍ରେମ ଭିକ୍ଷା ମାଗି ମାଗି ମୁହିଁ

ଇଜ୍ଜତ ହାରିଛି ଆଜି ।

ଯେତେ ପରକାରେ ବୁଝାଇ କହିଲେ

ହେଉନି ମୋ ପାଇଁ ରାଜି ।