ଫଗୁଣର ଶେଷ ଚିଠି

ଫଗୁଣ ତ ଆସି ପୁଣି ଫେରିଯିବ

ମୁଁ ଏକ ଫଗୁଣ ଫେରିବି ନାହିଁ ,

ବୈଶାଖୀ ଝାଞ୍ଜିରେ ଜଳିଯିବି ପଛେ ,

ତଥାପି ତୁମକୁ ଛୁଇଁବି ନାହିଁ !

ଫଗୁଣ ମୁଁ ସତ ,ତଥାପି ରଖିନି

ମଳୟ ଚରିତ୍ର ମୋ' ହୃଦୟରେ ,

ବରଂ ଆଙ୍କୁଥିବି ତୁମ ଚିତ୍ରପଟ

ବୈଦେହୀ ରୂପର ଚିତ୍ରକଳ୍ପରେ !

ତୁମେ ତ ବୈଦେହୀ , ତୁମ ଚିତ୍ରଲିପି

ଅକ୍ଷରେ ଅକ୍ଷରେ ଐତିହ୍ୟ ହେବ ,

ମୋ' ହସ୍ତାକ୍ଷରର ସାକ୍ଷୀ ଗୋପୀନାଥ

ନୂଆ କାହାଣୀ ସର୍ଜନା କରିବ !

ସେଇ କାହାଣୀର ତୁମେ ହିଁ ନାୟିକା

ନାୟକ ତୁମରି ଜୀବନସାଥୀ ,

ମୁଁ କେବଳ ମାତ୍ର ସୁରକ୍ଷାକବଚ

ତୁମ ଉଭୟଙ୍କ ପ୍ରଣୟ-ସାକ୍ଷୀ !

ତୁମେ ତ ବାସନ୍ତୀ ଋତୁ ପ୍ରଜାପତି

ମୁଁ କିଏ ସେ , ତୁମ ପ୍ରୀତି ଛୁଇଁବି !

ମୁଁ ଜଣେ କିନ୍ନର ହୋଇ ଜନ୍ମ ନେଲେ

ହୁଏତ ତୁମକୁ ଛୁଇଁ ପାରିବି !

କିନ୍ନର ବି ଜଣେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ମଣିଷ

ତା' ପାଖରେ ଅଛି ସ୍ୱଚ୍ଛ ହୃଦୟ ,

ଛଳ କପଟର ସଂସାରଠୁ ଦୂରେ

ନ ଥାଏ ତା' ପାଖେ ଛଳନା ଭୟ !

ତୁମ ପ୍ରାଙ୍ଗଣର ପରାଗସଙ୍ଗମେ

ମୋ' ମନ-ଅଗଣା ଅଙ୍କୁରି ହସେ ,

ଶ୍ରାବଣୀ ଛୁଆଁରେ ସୌଦାମିନୀ ହସୁ

ତୁମ ସଙ୍ଗମର ପ୍ରୀତି ପରଶେ !

ହସିବା ଆଗରୁ ଆଖିରେ ମୋହରି

ହସର ଜୁଆର ଲୁଚି ଖେଳୁଛି ,

ଆଗୋ ପ୍ରିୟତମା ! ସେ ଜୁଆର ଦେଖି

ସାଗରର ଊର୍ମି ହାରି ଯାଉଛି !

ମୋ' ପ୍ରୀତି ନୁହେଁ ତ ଛଳନାର ଏକ

ଅବନ୍ତୀ ରାଜ୍ୟର ବାଲି ଅଗଣା ,

ସେଥିରେ ରହିଛି ଉଷ୍ମ ଉପତ୍ୟକା

ତୁମ ପ୍ରତିଛବି ହୋଇ ଗହଣା !

ତୁମେ ବି ଜାଣିଛ ମୁଁ ବି ଜାଣିଛି

ତଥାପି ଆମରି ଶବ୍ଦ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ,

କହି ପାରେନାହିଁ ରହି ପାରେନାହିଁ

ତଥାପି ସେ କେବେ ନୁହେଁ ନିରସ୍ତ୍ର !

କାବ୍ୟରେ କାବ୍ୟରେ ଆଙ୍କି ଦେଇଗଲି

ସୀତାରାମଙ୍କର ପ୍ରଣୟଚିତ୍ର ,

ଏଇ ପରା ଆମ ଆର୍ଯ୍ୟ ଭାରତର

ଦାମ୍ପତ୍ୟ କାହାଣୀ , ଦମ୍ପତି ମିତ୍ର !

ପ୍ରିୟା ଫଗୁଣର ଶେଷ ଚିଠି ଭାବି

ଓଠରେ ନ ହେଉ ଆଖି ଲୁହରେ ,

ପଢ଼ି ଯାଉଥିବ , ଲିଭି ଯାଉଥିବ

ମୋ' ପ୍ରଣୟ ଶବ୍ଦ ତୁମ ଆଖିରେ !

କଥାରେ କଥାରେ ଲେଖି ଦେଇଗଲି

ପ୍ରାଣ ପ୍ରଣୟର ମଧୁର କଥା ,

ସମୟ ଆସିବ , ଆସି ଚାଲିଯିବ

ସ୍ବର୍ଣ୍ଣାକ୍ଷରୀ ହେବ ତୁମରି ଗାଥା !