ପାଉଁଶ ତଳର ନିଆଁ

ପାଉଁଶ ତଳର ନିଆଁ

ଥରାଇ ଦିଏ ତା ହିଆ

କହେ ମୁଁ ତ ନୁହଁଇ

କଙ୍କାଳ ସାର

ଶୃଙ୍ଖଳରେ ବନ୍ଦା

ମୋରି ଆଖି

ଅତୀତର ମୁକ ସାକ୍ଷୀ ।

ପବିତ୍ର ଅଟଇ

ମୋରି କାୟା

ଏବେ ବି କହେ ମୁଁ

ବାଈ ମୁଣ୍ଡିର

ସେହି ଅଲିଭା

ଚିନ୍ତିନ ବିସ୍ମିତର କଥା ।

ହୋଇଛି ସତ୍ୟ

ସୂତ୍ରରେ ବନ୍ଧା

ଅଶ୍ରୁ ଛଳ ନୟନେ

ବଖାଣେ ଧରମାର ତ୍ୟାଗ

ବିଶୁମହାରଣାର ମମତା ।

ଜଳାଞ୍ଜଳିର ଗାଥା

ଦେଖିଛି ପୂଣ୍ୟ ଓଡ଼ଶା

ଭୁଇଁରେ କତେ ଓଡ଼ିଆ ବୀର

ନିଜ ମାଟି ମା ପାଇଁ ।

ଲଢ଼ି ନିଜ ଜୀବନକୁ

ଦେଲେ ଜଳାଞ୍ଜଳି

ତାଙ୍କରି ରକ୍ତରେ

ଏ ମାଟି ଏବେବି ଆଦ୍ର

କାନ୍ଦଇ କଇଁ କଇଁ ।

ପାଉଁଶର ଲୁହ କି

ପୋଛି ହୁଏ ସେ ତ ସୁପ୍ତ

ଜୟ ଗୀତି

ଗାଏ ତା ଧୂଆଁ

ସୁନୀଳ ଆକାଶ ତଳେ

ହୋଇ ଯାଏ ଲୀନ

ରହି ଯାଏ ସ୍ମୃତିର ପାଖୁଡ଼ା ହୋଇ ।