ପାରିବାରିକ କଳହରେ ଜୀବନ

ମଣିଷ ଜୀବନ ଦୀର୍ଘ ଯାତ୍ରା ପଥେ

ଚାଲି ଥାଏ ଲକ୍ଷ୍ୟ ନେଇ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ବୋଧର ଫଳ ନ ପରଖି

ଉଠିଥାଏ ସଦା ଚେଇଁ ।

କେତେ ସ୍ନେହ ପ୍ରୀତି ମମତାକୁ ବାନ୍ଧି

କାଟୁଥାଏ ରାତି ଦିନ

ଅଦିନିଆ ଝଡ଼ ବରଷା ପବନେ

ଦୋହଳାଇ ଦିଏ ମନ ।

ଜୀବନ ମଞ୍ଚରେ ଅଭିନୟ ଚାଲେ

ପରିବାରକୁ ତ ନେଇ

କରୁଣ ରସଟି ଚାଲି ଆସେ ଯେବେ

ହୃଦ ଦିଏ ଦୋହଳାଇ ।

ପାଦତଳୁ ମାଟି ଖସିଯାଏ ସେଠି

ଆକାଶ ପଡ଼ଇ ମୁଣ୍ଡେ

ସାହା ଭରଷା ର ବାଟ ହଜିଯାଏ

ପାଣି ମିଳେନାହିଁ ତୁଣ୍ଡେ ।