ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଅତୀତର ସେହି ପିଲା ଦିନ କଥା

ମନେ ପଡ଼ିଯାଏ ଆଜି,

ଭାବିଭାବି ଆଖି ଲୁହ ଶୁଖୁ ନାହିଁ

କେମିତି ପାରିବି ତେଜି ।

ତିନୋଟି ଭାଈରେ ସାତଟି ଭଉଣୀ

ମାଆ ଦେଇଥିଲା ଜନ୍ମ,

ବାପା ମାଆଙ୍କର ସେବା ଯତନରେ

ହୋଇତ ନ ଥିଲୁ ଭିନ୍ନ ।

ବୟସ ବଢ଼ିଲା ଅନ୍ୟ ଘରେ ଆମେ

ଚାଲିଗଲୁ ବିଭା ହୋଇ,

ନିଜ କର୍ମ କରି ଜୀବନ ଜୀଇଁଲୁ

ଦୁଃଖ ସୁଖ ସାଥେ ବାହି ।

ଭାଈ ଭଉଣୀଙ୍କ ଅତୁଟ ବନ୍ଧନ

ଏବେ ବି ରହିଛି ସ୍ଥିର,

କେହି କାହାରିକୁ ଘଣ୍ଟେ ନ ଦେଖିଲେ

ଦୁଃଖ ହୁଏ ନାହିଁ ଦୂର ।

ଜଣ ଜଣ କରି ତିନି ଚାଲିଗଲେ

ଭୂଲି ନାହୁଁ ସେହି ଦୁଃଖ ,

ଅବ୍ୟକ୍ତ କୋହରେ ଜଳି ଜଳି ଆଜି

ପ୍ରାପ୍ତ ହେଉନାହିଁ ସୁଖ ।

ଆହେ ଚକାଡ଼ୋଳା ସଂକଟ ମୋଚନ

ଜୀବର ତମେ ଜୀବନ,

ତମ ଯଶ ବାନା ସଦା ଉଡ଼ିଥାଉ

ରଖ ଆମର ଜୀବନ ।