ପାନ୍ଥଶାଳା

ଧରା ନାମେ ପାନ୍ଥଶାଳା

ସର୍ବବୃହତ ପରିସର ପରିଧି ବିଶିଷ୍ଟ

ତୁମ ଦେହେ କେତେ ହସ୍ତାକ୍ଷର

ତୁମେ କେବେ ହୁଅନା ତରୁଷ୍ଟ l

ତୁମ ଦେହେ ସଜୀଵ ଓ ନିର୍ଜୀଵ ସହଚର

ରାତ୍ରୀ ଶେଷେ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି କୁଆଡେ

ତୁମକୁ ଲାଗେନା କ୍ଲୀଷ୍ଟ ଅବା ହୁଅନା କେମିତି

ମନ୍ତମୁଗ୍ଧ୍ୱେ ନିରୁଦିଷ୍ଟ l

ବରଂ ତୁମେ ଅଭିଷ୍ଟ ଓ ଆଭିଷ୍ଟ ଭିତରେ ତୁଷ୍ଟ

ହେ ପାନ୍ଥଶାଳା ଏତେ ପଥିକ ପାନ୍ଥ ଓ ସନ୍ଥ

ତୁମ ଦେହରେ ଲେଖନ୍ତି ନାଁ ଗାଁ ଠିକଣା

ତୁମେ ସହିଯାଅ ଲେଖନୀ କଷ୍ଟ l

ସେଥିରେ ତୁମେ ଏତେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ

ମାସ ବର୍ଷ ଦିନ ଯାଏ ରହେ ପୁନଃଶ୍ଚ ପ୍ରକ୍ରିୟା

ଶୁଭେ ଶୁଭଶଙ୍ଖ ଅଭିନନ୍ଦନ ଅନାହୁତ

ଆଗନ୍ତୁକ l

ପିଢ଼ି ପରେ ପିଢ଼ି କରନ୍ତି ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ

ତୁମେ ହୁଅନି ତ ଜମା ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ

ତୁମେ ରଖିଛ ପାଣି ପବନ ସମୁଦ୍ର ଗଛ ମାଛ

କରିବାକୁ ଏତେ ଆକୃଷ୍ଟ l

ହୁଏତ ଏହା ଵିଧି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ

ତଥାପି ହେ ଧରା ମାଟି ମାଆ ପସରା

ଖରା ତରା ଚେତନା ଚୈତନ୍ୟ ଭିତରେ

ତୁମେ ଶତାଦ୍ଦୀ ଧରି ସନ୍ତୁଷ୍ଟ l

ସବୁକିଛି ଉପାଦାନ ଅଶ୍ୱଚ୍ଛ ଭିତରେ ତୁମେ ଶିଷ୍ଟ

କମନୀୟ ନମନୀୟ ପାନ୍ଥଶାଳା

ଅତୀବ ସ୍ପଷ୍ଟ, ତୁଷ୍ଟ ଓ ଅଭିଷ୍ଟ ତଥା ନୀତିନିଷ୍ଠ l