ନଶ୍ଵର ସଂସାର ଓ ଜୀବନ ଦର୍ଶନ

 ନଶ୍ଵର ଏ ଦେହ, କ୍ଷଣିକ ଏ ମାୟା, ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ମିଳାଇବ କାୟା,

ଯାହାକୁ ତୁମେ ଆଜି କରୁଛ ଆପଣା, କାଲି ସେ ସାଜିବ ବିସ୍ମୃତିର ସୀମା।

ପ୍ରିୟଜନ ମୁଖେ 'ଶବ' ସମ୍ବୋଧନ, ସତ୍‌କାର ପାଇଁ ହେବ ଆୟୋଜନ,

ଲୁହର ସାଗର ଦିନ କେଇଟାରେ, ସବୁ ଶୁଖିଯିବ ସଂସାର ଭିଡ଼ରେ।

ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମେ ସମବେଦନା, ସେ ତ କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଏକ ବିଡ଼ମ୍ବନା,

ସମ୍ପତ୍ତିର ତାଲିକା ଆଉ ଉତ୍ତରାଧିକାର, ଏଇଆ ତ ଶେଷରେ ଜୀବନର ସାର।

ଯାହା ପାଇଁ ତୁମେ ସାରା ଜୀବନ ହାରିଲ, ନିଜର ଖୁସିକୁ ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଲ,

ମନେ ରଖ ସେହି ସମାଜ ଆଗରେ, ତୁମ ସ୍ମୃତି ମ୍ଳାନ ସାମାନ୍ୟ କାଳରେ।

କାହିଁ ପାଇଁ ଏତେ ମୋହ କାରାଗାର? କାହିଁ ପାଇଁ ବୁହ ଅନ୍ୟର ବିଚାର?

ଅଭିନୟ ଶେଷେ ମଞ୍ଚ ହେବ ଖାଲି, ରହିବନି କେହି ଦେବାକୁ କରତାଳି।

ଯେଉଁ ସମ୍ପର୍କକୁ ସାଇତିଛ ଅତି ଗୋପନେ, ସେ ବି ପାସୋରିବେ ଦିନ କେଇଟା ଅନୁକ୍ଷଣେ,

ତୁମ ଅନୁପସ୍ଥିତି ଅଭ୍ୟାସ ପାଲଟିବ, ଜୀବନର ରଙ୍ଗ ପୁଣି ଫିକା ପଡ଼ିଯିବ।

ବିବାଦର ବହ୍ନି ଜାଳି କିବା ଲାଭ? କ୍ଷମାଠାରୁ ବଡ଼ ନାହିଁ କିଛି ଭାବ,

ଅହଙ୍କାର ତେଜି ହୁଅ କ୍ଷମାଶୀଳ, ସରିଯାଉଛି ଏ ଜୀବନର କାଳ।

ଆଜି ଅଛ ବୋଲି ହସିଖୁସି ରୁହ, ମନର କୋହକୁ ହସରେ କୁହ,

ନିଜ ସନ୍ତୋଷ ହିଁ ଶେଷ ଉପଲବ୍ଧି, ବୃଥା ଖୋଜ ନାହିଁ ପରଠାରେ ସିଦ୍ଧି।

ତେଣୁ ହେ ମାନବ! ତେଜ ଅଭିମାନ, ନିଜ ସ୍ୱପ୍ନ ପାଇଁ ହୁଅ ସାବଧାନ,

ନିଜର ଉଲ୍ଲାସେ କର ଆତ୍ମବିଭୋର, ସାର୍ଥକ ହେଉ ଏ ଜୀବନ ତୁମର।

ଆଜିର ଏ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଅଟେ ଚିର ସତ୍ୟ, କାଲିର ଅପେକ୍ଷା କେବଳ ଅନିତ୍ୟ,

ବଞ୍ଚିବା ଭିତରେ ବଞ୍ଚିବା ଶିଖ, ଆତ୍ମାକୁ ନିଜର ଆନନ୍ଦରେ ରଖ