ଅଶାନ୍ତ ପାହାଳଗାମ

(ପାହାଳଗାମ ଆତଙ୍କ ଆକ୍ରମଣ ସ୍ମୃତିରେ)

ସ୍ନେହ ମଣ୍ଡିତ ପାହାଳଗାମ ଧାରା,

ଲିଦ୍ଦର ନଦୀ ଜଣେ ମୃଦୁ ଦୂତା,

ପାହାଡ଼ ଆଲିଙ୍ଗନେ କାନ୍ଦୁଥିଲେ ଗଛ,

ଶାନ୍ତିର ଅନ୍ତରେ ବେଦନାର ମୃତ୍ୟୁ ଗାଥା।

ଅନ୍ତରିକ୍ତ ପଥ ମଧ୍ୟରେ,

ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ ଆତ୍ମା ଶେଷ ଶ୍ୱାସ ଗଣେ,

ମୁଁ ଯେଉଁଠାରେ ଶାନ୍ତି ଦେଖିଥିଲି,

ସେଠାରେ ଆଜି ରକ୍ତର ଅନୁରଣ ଶୁଣେ।

ମାନବ ଶୃଙ୍ଖଳା ଉଲଙ୍ଘି ଆସି,

ଅଗ୍ନିବାଣ ନେଇ ଆତଙ୍କ ବାହି,

ଧର୍ମ ପଚାରି କାଟିଲେ ମାନବତା,

ଶିଶୁ ଆଖିରେ ଲୁହ, ମା' ଛାତିରେ ଶୁନ୍ୟତା।

ଧର୍ମ ନୁହେଁ ଏହା ହିଂସାର ନାମ,

ଏବଂ ଏକ ଅସତ୍ୟର ଅଭିଶାପ।

ଯେଉଁଠି ମାନବ ଅଛି, ସେଠି ଧର୍ମ ଅଛି,

ମୁଁ ଜାଣିଛି ମୃତ୍ୟୁ ନୁହେଁ, ମନୁଷ୍ୟତା ଅମର

ବିନୟ ନାରୱାଲ — ନାବିକ ଶୂରବୀର,

ତାଙ୍କ ରକ୍ତ ହେଲା ଦେଶ ମାଟିର ଚିର ଚିହ୍ନ।

ତାଙ୍କର ଶେଷ ଶ୍ୱାସ କହିଲା —

“ମୋ ଧର୍ମ ମାନବତା, ମୋ ଶସ୍ତ୍ର ଦୟା ଓ ନୀତି।”

ପ୍ରଶାନ୍ତ ଶତପଥୀ, ଓଡ଼ିଶାର ଶିଶୁ ,

ତାଙ୍କ ଶବ ଉପରେ ଝରୁଥିଲା ଆମ ଅଶ୍ରୁ।

ପରିବାର ଆଗରେ ନିଷ୍ଠୁର ମୃତ୍ୟୁ ଦୃଶ୍ୟ,

ଧର୍ମ ନାଁରେ ଲାଗିଲା ଲଜ୍ଜାର ଶୃଙ୍ଖଳା।

ପାହାଡ଼ କହିଲା: “ମୁଁ ଅସହାୟ, ମୁଁ ନିର୍ବାକ,”

ଗଛ ଶିଖର ଉପରେ ରକ୍ତ ଝରା ଖବରକାଗଜ।

ମୃତ୍ୟୁ ନୁହେଁ ଏଠାରେ ଶେଷ ସତ୍ୟ,

ଏହି ହତ୍ୟା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟତାର ଅପମାନ ଗାଥା।

ତାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ଲେଖାଯାଉ ଏହି ଗୀତ,

ନା ମାତ୍ର ଶୋକ, ଏହା ହେଉ ଜାଗରଣର ରୀତ।

ପାହାଳଗାମ ଆଉ କଦାପି କାନ୍ଦନା,

ମାନବତା ଏବଂ ଶାନ୍ତି ହେଉ ଆମ ଅସ୍ତ୍ର ଓ ଆମ ଚିହ୍ନ।

ପିଲା ଆଖିରେ ଝରୁଛି ଲୁହ,

ବୋଲେ – “ବାପା, ଫେରିଆସ ତୁହ।”

କିନ୍ତୁ ଶରୀର ର ହେଲା ଅନ୍ତିମ ସଂସ୍କାର,

ସ୍ନେହ ରହିଗଲା ଶୂନ୍ୟ ଜନୁହ।

ଭବିଷ୍ୟତ ପିଢ଼ି ଆଉ କଦାପି ଭୁଲନି,

ପାହାଳଗାମ ରେ ଏଇ ଅନ୍ଧା ତାଣ୍ଡବ।

ଏହା ଅନ୍ୟାୟ ନୁହେଁ କେବଳ ଏକ ଦୁଃଖ,

ଏହା ଅତୁଟ ଆଶା ଓ ଏକତା ର ପ୍ରତିବାଦ ରାଗ।

ତାଙ୍କ ଶେଷ ଶବ୍ଦ ହେଉ –

“ମୋ ଧର୍ମ ପ୍ରେମ, ମୋ ଶସ୍ତ୍ର ସତ୍ୟ,

ମୁଁ ଚାଲିଲି, କିନ୍ତୁ ମୋ ଆତ୍ମା ଅଛି –

ପ୍ରତି ଶିଶୁ ହୃଦୟରେ ଏକ ଅନୁଗ୍ରହ ଓ ଜ୍ଵାଳା।

ଅଭିଷେକ ବେହେରା

ବାରିପଦା ମୟୂରଭଞ୍ଜ 

ଯୋଗାଯୋଗ -୯୫୮୩୮୯୯୪୮୦