ନିର୍ବାସିତ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ

କେହି ବୋଲି ତ କେହି ନାହିଁ

ମୋର ଏହି ନିର୍ବାସିତ ଦୁନିଆରେ ।।

ତଥାପି ଯେମିତି ଲାଗୁଛି

ତୁମେ ଲୁଚି ଦେଖୁଛ, ପରଦା

ଫାଙ୍କରୁ ମୋତେ, ଧରା ପଡ଼ିଯିବାର

ଭୟରେ, ସଂକୋଚିତ ନୟନ

କମ୍ପିତ ପ୍ରାଣ ଆଉ ଅତର୍କିତ ସାବଧାନତା

ଏବେ ତୁମଠି ଯାହାକୁ ଯେତେ ;

ଏଇ ! କାହିଁକି ଏମିତି

ଲୁଚକାଳି ଖେଳ ? କାହିଁକି

ମୋ'ଠୁ ନଜର ଫେରେଇ ନେବାର

ଏକ ମିଛ ପ୍ରୟାସ ? ଆଉ ନିଜ ସହ ଏ ଛଳ !

ଅହେତୁକ ଉଦାସୀନତା, ଅମାପ ଶୁନ୍ୟତା

ପରେ ହିଁ ତ,

ତୁମର ଏ ଅଦ୍ଵିତୀୟ ଆଭାସ

ଅବିଳମ୍ବେ ଜୀବନକୁ ବଂଚି ଯିବାର

ଏକ ଉଚାଙ୍ଗ ଉଚ୍ଛ୍ୱାସ,

ତଥାପି !

କାହିଁକି ଏ ଦ୍ଵନ୍ଦର ଜୟଯାତ୍ରା ?

ଜୀବନ ଆଉ କଣ କି ?

ଥାଳିଏ ଦୁଃଖରେ,ଚାମୁଚାଏ ସୁଖ

ହିଁ ତ ଜୀବନ, କିଛିଟା ଅବିସ୍ମରଣୀୟ

ମୁହୂର୍ତ୍ତ ହିଁ ତ ଜୀବନ । ନା, ଆଉ କଣ

କିଛି ଅଛି କି ?

ଏ ମୁହୁର୍ତ୍ତଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟ ଅବଶେଷେ

ଇତର ହୋଇବ, ଆଉ ଏ ଜୀବନ ବି ।

ସେତେବେଳେ ଆଉ କାହାକୁ ଲୁଚି ଦେଖିବ ?

କାହା ପାଇଁ ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ନଜର ବିଛେଇ ଦେବ

ଫେରିବା ପଥରେ ? କାହାର ଆଗମନକୁ

ଚିନ୍ତା କରି ଅନ୍ୟମନସ୍କ ହୋଇ ଉଠିବ ?

ଗୁଚ୍ଛା ଗୁଚ୍ଛା ଫୁଲଗୁଚ୍ଛ ମୋ ମର ଶରୀରକୁ

ଆଚ୍ଛାଦିତ କରୁଥିବ, ଅନେକଙ୍କ ମୁହଁରେ

ମୋ ମୁହୂର୍ତ୍ତଗୁଡ଼ିକ ଆଲୋଡ଼ନ କରୁଥିବ,

ସେତେବେଳେ ମୋ ଦୁନିଆ ନୁହଁ, ବରଂ

ମୁଁ ଏ ଦୁନିଆରୁ ନିର୍ବାସିତ ହେଉଥିବି ।।